Start learning this lesson now

Bolesław Prus "Lalka", Tom I, ROZDZIAŁ TRZYNASTY, część II

ROZDZIAŁ TRZYNASTY, część II

ROZDZIAŁ TRZYNASTY: WIELKOPAŃSKIE ZABAWY, część II

Zajechały powozy. Do jednego wsiadł baron z hrabią-Anglikiem, do drugiego milczący egiptolog z pistoletami i chirurgiem. Ruszyli w stronę Bielan, a w parę minut popędził za nimi lokaj barona, Konstanty, w dorożce. Wierny sługa klął na czym świat stoi i obiecywał, że w dwójnasób policzy swemu panu koszta tej wycieczki. Był jednak niespokojny.

W lasku bielańskim baron i trzej jego towarzysze znaleźli już partię przeciwną i dwoma grupami udali się w gęstwinę tuż nad brzegiem Wisły. Doktór Szuman był zirytowany, Rzecki sztywny, Wokulski posępny. Baron gładząc swój rzadki zarost przypatrywał mu się z uwagą i myślał:

"On musi dobrze karmić się, ten kupczyk. Wyglądam przy nim jak austriackie cygaro przy byku. Niech mnie diabli wezmą, jeżeli nie strzelę temu błaznowi nad głową albo... wcale nie strzelę... Tak będzie najlepiej..." Ale wnet przypomniał sobie, że pojedynek ma doprowadzić do pierwszej krwi. Wtedy baron rozzłościł się i nieodwołalnie postanowił zabić Wokulskiego z miejsca.

"Niech raz te łyki oduczą się wyzywać nas..." - mówił sobie baron. O kilkadziesiąt kroków od niego Wokulski chodził między dwoma sosnami tam i na powrót jak wahadło. Teraz nie myślał o pannie Izabeli; słuchał świergotu ptaków, którym kipiał cały las, i pluskania Wisły podmywającej brzegi. Na tle odgłosów spokojnego szczęścia natury dziwnie odbijało szczękanie stempli w pistoletach i trzask odwodzonych kurków. W Wokulskim obudziło się drapieżne zwierzę; cały świat zniknął mu sprzed oczu, a został tylko jeden człowiek, baron, którego trupa miał zawlec do nóg obrażonej panny Izabeli.

Postawiono ich na mecie. Baron był ciągle zakłopotany niepewnością, co zrobić z kupczykiem, i ostatecznie zdecydował się przestrzelić mu rękę. Na twarzy Wokulskiego malowała się tak dzika zajadłość, że zdumiony hrabia-Anglik pomyślał:

"Tu chyba nie chodzi ani o klacz, ani o potrącenie na wyścigach!..." Milczący dotychczas egiptolog zakomenderował, przeciwnicy wycelowawszy pistolety ruszyli. Baron zmierzył Wokulskiemu w prawy obojczyk i zniżając pistolet, delikatnie przycisnął cyngiel. W ostatniej chwili pochyliły mu się binokle; pistolet zboczył na włos, wypalił i - kula przeleciała o kilka cali od ramienia Wokulskiego.

Baron zasłonił twarz lufą i patrząc spoza niej myślał:

Nie trafi osioł... Mierzy w głowę..." Nagle uczuł mocne uderzenie w skroń; zaszumiało mu w uszach, czarne płatki przeleciały przed oczyma... Wypuścił broń z ręki i przyklęknął.

- W głowę!... - krzyknął ktoś.

Wokulski rzucił pistolet na ziemię i zeszedł z mety. Wszyscy pobiegli do klęczącego barona, który jednakże zamiast umierać, mówił wrzaskliwym głosem:

- Szczególny wypadek! Mam dziurę w twarzy, ząb wybity, a kuli nie widać... Przecie jej nie połknąłem...

Wtedy egiptolog podniósł i obejrzał starannie pistolet barona.

- A!... - zawołał - to jasne... Kula w pistolet, a zamek w szczękę... Pistolet zdezelowany; bardzo interesujący strzał...

- Czy pan Wokulski jest zadowolony? - spytał hrabia-Anglik.

- Tak.

Baronowi chirurg obandażował twarz. Spomiędzy drzew nadbiegł wystraszony Konstanty,

- A co! - mówił. - Przepowiadałem, że się jaśnie pan doigra.

- Milcz, błaźnie!... - wybełkotał baron. - Jedź mi zaraz do pani baronowej i powiedz kucharce, że jestem ciężko ranny...

- Proszę - rzekł uroczyście hrabia-Anglik - ażeby przeciwnicy podali sobie ręce.

Wokulski zbliżył się do barona i uścisnął go.

- Piękny strzał, panie Wokulski - mówił z trudnością baron, mocno potrząsając Wokulskiego za rękę. - Zastanwia mnie, że człowiek pańskiego fachu... Ale może pana to obraża?...

- Wcale nie!

- Otóż, że człowiek pańskiego fachu, bardzo zresztą szanownego, tak dobrze strzela... Gdzie moje binokle?... Ach, są... Panie Wokulski, proszę o słówko na osobności...

Oparł się na ramieniu Wokulskiego i odeszli kilkanaście kroków w las.

- Jestem oszpecony - mówił baron - wyglądam jak stara małpa chora na fluksję. Nie chcę z panem drugiej awantury, bo widzę, że masz szczęście... Więc powiedz mi pan: za co właściwie zostałem kaleką?... Bo nie za potrącenie... - dodał patrząc mu w oczy.

- Obraziłeś pan kobietę... - odparł cicho Wokulski.

Baron cofnął się o krok.

- Ach... c'est ca!. .. - rzekł. - Rozumiem... Jeszcze raz przepraszam pana, a tam... wiem, co mi należy zrobić...

- I pan mi przebacz, baronie - odpowiedział Wokulski.

- Mała rzecz... bardzo proszę... nic nie szkodzi - mówił baron targając go za rękę. - Nie powinienem być oszpecony, a co do zęba... Gdzie mój ząb, doktorze?... proszę zawińąć go w papierek... A co do zęba, od dawna . już powinienem wprawić sobie nowe. Nie uwierzysz pan, panie Wokulski, jak mam popsute zęby...

Pożegnali się wszyscy bardzo zadowoleni, Baron dziwił się, skąd człowiek tego fachu tak dobrze strzela, hrabia-Anglik więcej niż kiedykolwiek był podobny do marionetki, a egiptolog znowu zaczął obserwować obłoki. W drugiej zaś partii - Wokulski był zamyślony, Rzecki zachwycony odwagą i uprzejmością barona, a tylko Szuman zły. I dopiero gdy ich kareta zjechała z górki obok klasztoru kamedułów, doktór spojrzał na Wokulskiego i mruknął:

- A to bydlęta!... I że ja na takich błaznów nie sprowadziłem policji...

W trzy dni po dziwnym pojedynku siedział Wokulski zamknięty w gabinecie z niejakim panem Wiliamem Colins. Służący, którego od dawna intrygowały te konferencje odbywające się po kilka razy na tydzień, ścierał kurze w pokoju obocznym i od czasu do czasu przysuwał bądź oko, bądź ucho do dziurki od klucza. Widział na stole jakieś książki i to, że jego pan coś pisze na kajecie; słyszał, że gość zadaje Wokulskiemu jakieś pytania, na które on odpowiada czasem głośno i od razu, czasem półgłosem i nieśmiało... Ale o czym by rozmawiali w tak niezwykły sposób? lokaj nie mógł odgadnąć, ponieważ rozmowa toczyła się w obcym języku.

"Jużci, to nie po niemieczku - mruczał służący - bo przecie wiem, że się mówi po niemiecku: bite majn her... I nie po francuszku, bo nie mówią mąsie, bążur, jendi... I nie po żydowszku, i nie po nijakiemu, więc po jakiemu.?... Musi stary wymyślać teraz fajn spekulację, kiedy gada tak, że go sam diabeł nie zrozumie... i wspólnika znalazł... Niech go wątroba!...

Wtem zadzwoniono. Czujny sługa odsunął się na palcach ode drzwi gabinetu, z hałasem wszedł do przedpokoju i po chwili wróciwszy zapukał do pana.

- Czego chcesz? - niecierpliwie zapytał go Wokulski wychylając głowę spomiędzy drzwi.

- Przyszedł ten pan, czo już u nas bywał - odparł służący i zapuścił wzrok do pracowni. Ale oprócz kajetu na stole i rudych faworytów na obliczu pana Colinsa nie dopatrzył nic szczególnego.

- Dlaczegóż nie powiedziałeś, że mnie nie ma w domu? - spytał gniewnie Wokulski.

- Żapomniałem - odparł służący marszcząc brwi i machając ręką.

- Prośże go, ośle, do sali - rzekł Wokulski i zatrzasnął drzwi gabinetu.

Niebawem w sali ukazał się Maruszewicz. Już był zmieszany, a zmieszał się jeszcze bardziej, poznawszy, że Wokulski wita go z wyraźną niechęcią.

- Przepraszam... może przeszkadzam... może ważne zajęcia...

- Nie mam w tej chwili żadnego zajęcia - odpowiedział pochmurnie Wokulski i lekko zarumienił się. Maruszewicz dostrzegł to. Był pewny, że w mieszkaniu albo kluje się coś, albo - jest kobieta. W każdym razie odzyskał odwagę, którą zresztą miał zawsze wobec ludzi zakłopotanych.

- Chwileczkę tylko zabiorę szanownemu panu - mówił już śmielej zniszczony młody człowiek, wdzięcznie wywijając laseczką i kapeluszem. - Chwileczkę.

- Słucham - rzekł Wokulski. Usiadł z impetem na fotelu i wskazał gościowi drugi.

- Przychodzę przeprosić drogiego pana - mówił z afektacją Maruszewicz - że nie mogę służyć mu w sprawie licytacji domu państwa Łęckich...

- A pan skąd wiesz o tej licytacji?.. - nie na żarty zdziwił się Wokulski.

- Nie domyśla się pan? - zapytał z całą swobodą przyjemny młody człowiek nieznacznie mrugając okiem, bo jeszcze nie był pewnym swego. - Nie domyśla się drogi pan?.. To ten poczciwy Szlangbaum...

Nagle zamilkł, jakby w otwartych ustach ugrzązł mu nie dokończony frazes, a lewa ręka z laseczką i prawa z kapeluszem opadły na poręcze fotelu. Tymczasem Wokulski nawet nie poruszył się, tylko utopił w nim jasne spojrzenie. Śledził nieznacznie fale przebiegające po obliczu Maruszewicza, jak myśliwy śledzi ugor, po którym przebiegają płochliwe zające. Przypatrywał się młodzieńcowi i myślał:

"Ach, więc to on jest tym porządnym katolikiem, którego Szlangbaum wynajmuje do licytacji za piętnaście rubelków, ale nie radzi dawać mu wadium do ręki?... Oho!... I przy odbiorze ośmiuset rubli za klacz Krzeszowskiego był jakiś zmieszany... Aha!... I wiadomość o nabyciu przeze mnie klaczy on rozgłosił... Służy od razu dwom bogom: baronowi i jego małżonce... Tak, ale on za dużo wie o moich interesach... Szlangbaum popełnił nieostrożność." Tak rozmyślał Wokulski i spokojnym wzrokiem przypatrywał się Maruszewiczowi. Zniszczony zaś młody człowiek, który w dodatku był bardzo nerwowy, wił się pod jego spojrzeniem jak gołąbek pod wzrokiem okularnika. Naprzód nieco pobladł, potem chciał oprzeć znużone oczy na jakimś obojętnym przedmiocie, którego na próżno szukał po suficie i ścianach pokoju, a nareszcie, oblany zimnym potem, uczuł, że nie może wyrwać swego błędnego wzroku spod wpływu Wokulskiego. Zdawało mu się, że chmurny kupiec kleszczami pochwycił mu duszę i że niepodobna mu się oprzeć. Więc jeszcze parę razy ruszył głową i nareszcie z całym zaufaniem utonął w spojrzeniu Wokulskiego.

- Panie - rzekł słodkim głosem. - Widzę, że z panem muszę grać w otwarte karty... Więc powiem od razu...

- Niech się pan nie fatyguje, panie Maruszewicz. Ja już wiem, co potrzebuję wiedzieć.

- Bo pan dobrodziej złudzony plotkami wyrobił sobie o mnie nieprzychylną opinią... A tymczasem ja, słowo honoru, mam jak najlepsze skłonności...

- Niech pan wierzy, panie Maruszewicz, że moich opinii nie opieram na plotkach.

Wstał z fotelu i spojrzał w inną stronę, co pozwoliło Maruszewiczowi nieco oprzytomnieć. Młody człowiek szybko pożegnał Wokulskiego, opuścił mieszkanie i pędem biegnąc przez schody, myślał:

"No, słyszał kto?... Taki kramarz chce mi imponować! Była chwila, słowo honoru, że chciałem go uderzyć kijem... Impertynent, słowo honoru... Gotów pomyśleć, że ja się go boję, słowo honoru... O Boże, jak ciężko karzesz mnie za lekkomyślność!... Podli lichwiarze nasyłają mi komornika, za parę dni muszę spłacić dług honorowy, a ten kupczyk, ten... łajdak!... Ja bym tylko chciał wiedzieć: co się takiemu zdaje, co on sobie o mnie wyobraża?.Nic, tylko to.Ale, słowo honoru, on musiał kogoś zamordować, bo takiego spojrzenia nie może mieć człowiek przyzwoity. Naturalnie, przecie o mało nie zabił Krzeszowskiego. Ach, nędzny zuchwalec!... on śmiał w taki sposób patrzeć na mnie... na mnie, jak Boga kocham!..." Mimo to na drugi dzień przyjechał znowu z wizytą do Wokulskiego, a nie znalazłszy go w mieszkaniu, kazał dorożkarzowi stanąć przed sklepem.

W sklepie przywitał go pan Ignacy rozkładając ręce w taki sposób, jakby cały sklep oddawał mu do rozporządzenia. Wewnętrzny głos jednak mówił staremu subiektowi, że gość ten nie kupi przedmiotu droższego nad pięć rubli i kto wie, czy jeszcze nie każe zapisać sobie na rachunek.

- Pan Wokulski?... - spytał Maruszewicz nie zdejmując kapelusza z głowy.

- W tej chwili nadejdzie - odpowiedział pan Ignacy z niskim ukłonem.

- W tej chwili, to znaczy?...

- Najpóźniej za kwadransik - odparł Rzecki.

- Zaczekam. Każ pan wynieść rubla dorożkarzowi - mówił młody człowiek, niedbale rzucając się na krzesło. Nogi mu jednakże zastygły na myśl, że stary subiekt może nie kazać wynieść rubla dorożkarzowi. Ale Rzecki polecenie spełnił, choć już nie kłaniał się gościowi.

W parę minut wszedł Wokulski.

Maruszewicz zobaczywszy wstrętną figurę kupczyka, doświadczył tak rozmaitych uczuć, że nie tylko nie wiedział, co mówi, ale nawet o czym myśli. Pamiętał tylko, że Wokulski zaprowadził go do gabinetu za sklepem, gdzie znajdowała się żelazna kasa, i powiedział sobie, że uczucia,jakich doznaje na widok Wokulskiego, są lekceważeniem pomieszanym ze wzgardą. Później przypomniał sobie, że afekta te starał się zamaskować wyszukaną grzecznością, która nawet w jego oczach wyglądała na pokorę.

- Co pan każe? - spytał go Wokulski, gdy już usiedli. (Maruszewicz nie umiałby ściśle oznaczyć chwili aktu zajmowania miejsca w przestrzeni) Mimo to zaczął, niekiedy zacinając się:

Maruszewicz otarł pot z czoła widząc, że Wokulski znowu przypatruje mu się badawczo.

- Więc to baron potrzebuje pieniędzy?

- Tak - szybko odparł młody człowiek.

- Tysiąca rubli nie dam, ale tak trzysta... czterysta... I to na kwit z podpisem barona.

- Czterysta! - powtórzył machinalnie młody człowiek i nagle dodał: - Za godzinę przywiozę kwit barona... Pan tu będzie?

- Będę...

Maruszewicz opuścił gabinet i za godzinę istotnie wrócił z kwitem podpisanym przez barona Krzeszowskiego. Wokulski przeczytawszy dokument włożył go do kasy i w zamian dał Maruszewiczowi czterysta rubli.

- Baron postara się w jak najkrótszym czasie... - mruczał Maruszewicz.

- Nic pilnego - odpowiedział Wokulski. - Podobno baron chory?

- Tak... trochę... Jutro lub pojutrze wyjeżdża... Zwróci w najkrótszym...

Wokulski pożegnał go bardzo obojętnym ruchem głowy.

Młody człowiek prędko opuścił sklep, zapomniawszy nawet zwrócić Rzeckiemu rubla wziętego na dorożkę. Gdy zaś znalazł się na ulicy, odetchnął i począł myśleć:

"Ach, podły kupczyk!... Ośmielił się dać mi czterysta rubli zamiast tysiąca... Boże, jak srogo karzesz mnie za lekkomyślność... Bylem się odegrał, słowo honoru, cisnę mu w oczy te czterysta rubli i tamtych dwieście... Boże, jak nisko upadłem...

Przyszli mu na myśl kelnerzy różnych restauracyj, markierzy bilardów i szwajcarzy hotelowi, od których również bardzo rozmaitymi sposobami wydobywał pieniądze. Ale żaden z nich nie wydał mu się tak wstrętnym i godnym pogardy jak Wokulski.

"Słowo honoru - myślał - dobrowolnie wlazłem mu w te obrzydliwe łapy... Boże, jak karzesz mnie za lekkomyślność..." Lecz Wokulski po odejściu Maruszewicza był kontent.

"Zdaje mi się - myślał - że jest to hultaj dużej ręki, a przy czym sprytny. Chciał ode mnie posady, lecz sam ją znalazł: śledzi mnie i donosi innym. Mógłby mi narobić kłopotu, gdyby nie te czterysta rubli, które wziął, jestem pewny, za sfałszowanym podpisem. Krzeszowski przy całym swoim bzikostwie i próżniactwie jest człowiek uczciwy... (Czy próżniak może być uczciwym?...) W żadnym razie nie poświęciłby interesów czy kaprysów swojej żony za pożyczkę wziętą ode mnie..." Zrobiło mu się przykro; oparł głowę na rękach i przymknąwszy oczy marzył dalej:

"Co ja jednak wyrabiam?... Świadomie pomagam hultajowi do zrobienia łotrostwa. Gdybym dziś umarł, pieniądze te musiałby masie zwrócić Krzeszowski... Nie, to Maruszewicz poszedłby do kozy... No, to go nie minie..." Po chwili ogarnął go jeszcze czarniejszy pesymizm.

"Cztery dni temu o mało nie zabiłem człowieka, dziś dla drugiego postawiłem most do więzienia i - wszystko dla niej za jedno : merci... No, dla niej także zrobiłem majątek, daję pracę kilkuset ludziom, pomnożę bogactwa kraju... Czymże byłbym bez niej? Małym, galanteryjnym kupcem. A dziś mówią o mnie w całej Warszawie, ba!... Odrobina węgla porusza okręt dźwigający dolę kilkuset ludzi, a miłość porusza mnie. A jeżeli mnie spali tak, że zostanę tylko garścią popiołu?... O Boże jaki to nędzny świat... Ma rację Ochocki. Kobieta jest podłym zwierzęciem: bawi się tym, czego nawet nie może zrozumieć..." Był tak pogrążony w bolesnych medytacjach, że nie usłyszał otwierania drzwi do pokoju i szybkich kroków za sobą. Dopiero ocknął się poczuwszy dotknięcie czyjejś ręki. Odwrócił głowę i zobaczył mecenasa z dużą teką pod pachą i posępnym wyrazem na twarzy.

Wokulski zerwał się zmieszany, posadził gościa na fotelu ; znakomity adwokat ostrożnie położył swoją rękę na stole i szybko pocierając sobie jednym palcem kark rzekł półgłosem:

- Panie... panie... panie Wokulski! Kochany panie Stanisławie!... Co to... co to - wyrabiasz pan dobrodziej?... Protestuję... replikuję... zakładam apelację od wielmożnego pana Wokulskiego, letkiewicza, do kochanego pana Stanisława, który z chłopca sklepowego został uczonym i miał nam zreformować handel zagraniczny. Panie... panie Stanisławie - tak nie można

To mówiąc pocierał sobie kark z obu stron i krzywił się, jakby miał pełne usta chininy.

Wokulski spuścił oczy i mruczał; adwokat mówił dalej:

- Panie drogi - jednym słowem - źle słychać. Hrabia Sanocki, pamięta pan, ten stronnik groszowych oszczędności, chce zupełnie wycofać się ze spółki... A wie pan dlaczego? Dla dwu powodów: naprzód, bawisz się pan w wyścigi, a po wtóre - bijesz go pan na wyścigach. Razem z pańską klaczą ścigał się jego koń i - przegrał. Hrabia jest bardzo zmartwiony i mruczy: "Po diabła mam składać kapitały? Czy po to, ażeby kupcom dawać możność ścigania się ze mną i chwytania mi nagród sprzed nosa?..." Na próżno przekonywałem go - ciągnął odpocząwszy adwokat że przecież wyścigi są takim dobrym interesem jak każdy inny, a nawet lepszym, gdyż w ciągu kilku dni na ośmiuset rublach zarobiłeś pan trzysta; ale hrabia od razu zamknął mi usta:

"Wokulski - odparł - całą wygraną i wartość konia oddał damom na ochronkę, a oprócz tego Bóg wie ile zapłacił Yungowi i Millerowi..." - Czy mi nawet tego robić nie wolno! - wtrącił Wokulski.

- Wolno, panie, wolno - potakiwał słodko znakomity adwokat.- Wolno robić, ale robiąc to - powtarzasz pan tylko stare grzechy, zresztą daleko lepiej spełniane przez innych. Ani zaś ja, ani książę, ani ci hrabiowie nie po to zbliżyli się do pana, ażebyś odgrzewał dawne potrawy, tylko - ażebyś wskazał nam nowe drogi.

- Więc niech się cofną od spółki - odburknął Wokulski - ja ich nie wabię...

- I cofną się - mówił adwokat trzęsąc ręką - zrób no pan tylko jeszcze jeden błąd...

- Albożem narobił ich tak wiele!...

- Pyszny pan jesteś - złościł się mecenas uderzając ręką w kolano. -- A pan wiesz, co mówi hrabia Liciński, ten niby-Anglik, ten: "t e k"?. On mówi: "Wokulski jest to skończony dżentelmen, strzela jak Nemrod, ale... to żaden kierownik interesu kupieckiego. Bo dzisiaj rzuci miliony w przedsiębiorstwo, a jutro wyzwie kogo na pojedynek i wszystko narazi..." Wokulski aż cofnął się z fotelem. Ten zarzut nawet nie przyszedł mu do głowy. Mecenas spostrzegłszy wrażenie postanowił kuć żelazo, póki gorące,

- Jeżeli tedy, kochany panie Stanisławie, nie chcesz zmarnować tak pięknie rozpoczętej sprawy, więc już nie brnij dalej. A nade wszystko nie kupuj kamienicy Łęckich. Bo gdy włożysz w nią dziewięćdziesiąt tysięcy rubli, daruj, ale spółka rozwieje się jak dym z fajki. Ludzie widząc, że umieszczasz duży kapitał na sześć lub siedem procent, stracą wiarę do owych procentów, jakieś im obiecywał, a nawet... Pojmujesz... Gotowi podejrzewać...

Wokulski zerwał się od stołu.

- Nie chcę żadnych spółek!... - krzyknął. - Nie żądam od nikogo łaski, raczej wyświadczam ją innym. Kto mi nie ufa, niech sprawdzi cały interes... Przekona się, żem go nie mistyfikował, ale - i nie będzie moim wspólnikiem. Hrabiowie i książęta nie mają monopolu na fantazje... Ja mam także moje fantazje i nie lubię, ażeby mi się wtrącano...

- Powoli... powoli... uspokój się, kochany panie Stanisławie - mitygował adwokat, na powrót sadowiąc go na fotelu. - Więc nie cofasz się od kupna?...

- Nie; ta kamienica ma dla mnie większą wartość aniżeli spółka z panami całego świata.

- Dobrze... dobrze... Więc może byś na pewien czas podstawił kogo zamiast siebie. W razie ostatecznym nawet ja pożyczę ci firmy, a o zabezpieczenie własności nie ma kłopotu. Najważniejsza rzecz- nie zniechęcać ludzi, którzy już są. Arystokracja, raz zasmakowawszy w interesach publicznych, może do nich przylgnie, a za rok, za pół roku pan staniesz się i nominalnym właścicielem kamienicy. Cóż, zgoda?

- Niech i tak będzie - odparł Wokulski.

- Tak - mówił adwokat - tak będzie najlepiej. Gdybyś pan sam kupił ten budynek, znalazłbyś się w fałszywej pozycji nawet wobec państwa Łęckich. Zazwyczaj nie lubimy tych, którzy coś po nas dziedziczą, to jedno. A po wtóre - kto zaręczy, że nie zaczęłyby snuć im się różne kombinacje po głowach?... Nużby pomyśleli: kupił za drogo albo za tanio?... Jeżeli za drogo - jak śmie robić nam łaskę, a jeżeli za tanio, to - wyzyskał nas...

Ostatnich wyrazów adwokata Wokulski prawie nie słyszał pochłonięty innymi myślami, które go jeszcze mocniej opanowały po odejściu gościa.

"Jużci - mówi do siebie - adwokat ma rację. Ludzie mnie sądzą i nawet wyrokują: ale że robią to poza moimi plecami, więc nie wiem o niczym. Dziś dopiero przychodzi mi na myśl wiele szczegółów. Już od tygodnia kupcy związani ze mną mają kwaśne miny, a przeciwnicy- triumfują. W sklepie także coś jest... Ignacy chodzi smutny, Szlangbaum zamyślony. Lisiecki stał się opryskliwszy niż dawniej, jakby przypuszczał, że niedługo wylecę z budy. Klejn ma minę żałosną (socjalista! gniewa się na wyścigi i pojedynki...), a frant Zięba już zaczyna kręcić się przy Szlangbaumie... Może przeczuwa w nim przyszłego właściciela sklepu?... Ach, wy kochani ludzie!..." Stanął na progu gabinetu i kiwnął na Rzeckiego; stary subiekt istotnie był jakiś niewyraźny i swemu pryncypałowi nie patrzył w oczy.

Wokulski wskazał mu krzesło i przeszedłszy się parę razy po ciasnym pokoju, rzekł:

- Stary!... Powiedz otwarcie: co mówią o mnie?

Rzecki rozłożył ręce.

- Ach, Boże, co mówią...

- Gadaj prosto z mostu - zachęcał go Wokulski.

- Prosto z mostu?... Dobrze. Jedni mówią, że zaczynasz wariować...

- Brawo!...

- Drudzy, że... drudzy, że chcesz zrobić szwindel...

- Niech mnie...

- A wszyscy - że zbankrutujesz, i to w niedługim czasie.

- Jak wyżej - wtrącił Wokulski - a ty, Ignacy, co sam myślisz?

- Ja myślę - odparł bez wahania - że wklepałeś się w jakąś grubą awanturę... z której nie wyjdziesz cały... Chyba że cofniesz się w porę, na co zresztą masz dosyć rozumu.

Wokulski wybuchnął.

- Nie cofnę się! - zawołał. - Człowiek spragniony nie cofa się od krynicy. Mam zginąć, niech zginę pijąc... Czego wy zresztą chcecie ode mnie?... Od dzieciństwa żyłem jak ptak spętany: w służbach, w więzieniach, a choćby i w tym nieszczęsnym małżeństwie, do którego zaprzedałem się... A dziś, kiedy rozwinęły mi się skrzydła, zaczynacie na mnie wrzeszczeć jak swojskie gęsi na dziką, która zerwała się do lotu... Co mi tam jakiś głupi sklep albo spółka!... Ja chcę żyć, ja chcę...

W tej chwili zapukano do drzwi gabinetu. Ukazał się Mikołaj, służący Łęckiego, z listem. Wokulski gorączkowo pochwycił pismo, rozerwał kopertę i przeczytał:

"Szanowny Panie! Córka moja koniecznie życzy sobie bliżej poznać Pana. Wola kobiety jest świętą: ja więc proszę Pana na jutro do nas, na obiad (około szóstej), a Pan - nawet nie próbuj wymawiać się. Proszę przyjąć zapewnienie wysokiego szacunku. T. Łęcki" Wokulski tak osłabł, że musiał usiąść. Przeczytał list drugi, trzeci, czwarty raz... Nareszcie oprzytomniawszy odpisał panu Łęckiemu, a Mikołajowi dał pięć rubli.

Pan Ignacy wybiegł tymczasem na parę minut do sklepu, a gdy Mikołaj wyszedł na ulicę, wrócił do Wokulskiego i rzekł, jakby na nowo zaczynając rozmowę:

- Zawsze jednak, kochany Stachu, rozejrzyj się w sytuacji, a może sam się cofniesz...

Wokulski cicho gwiżdżąc zasadził kapelusz i oparłszy rękę na ramieniu starego przyjaciela, odparł:

- Posłuchaj. Gdyby mi się ziemia rozstąpiła pod nogami... rozumiesz?... Gdyby mi niebo miało zawalić się na łeb - nie cofnę się, rozumiesz?... Za takie szczęście oddam życie...

- Za jakie szczęście?.. - spytał Ignacy.

Ale Wokulski już wyszedł przez tylne drzwi.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY, część II CAPÍTULO|TRECE|parte|II CHAPTER THIRTEEN, Part II CAPÍTULO TRECE, parte II

Postawiono ich na mecie. Los pusieron|a ellos|en|la meta Los pusieron en la meta. Baron był ciągle zakłopotany niepewnością, co zrobić z kupczykiem, i ostatecznie zdecydował się przestrzelić mu rękę. Barón|estaba|constantemente|confundido|por la incertidumbre|qué||con|comerciante|y|finalmente|decidió|reflexivo|disparar|le|mano El barón estaba constantemente confundido por la incertidumbre sobre qué hacer con el comerciante, y finalmente decidió dispararle en la mano. Na twarzy Wokulskiego malowała się tak dzika zajadłość, że zdumiony hrabia-Anglik pomyślał: En|la cara|de Wokulski|pintaba|se|tan|salvaje|ferocidad|que|sorprendido|||pensó En el rostro de Wokulski se reflejaba una tal ferocidad salvaje que el sorprendido conde inglés pensó:

Nie trafi osioł... Mierzy w głowę..." No|acertará|burro|Apunta|a|cabeza No acertará el asno... Apunta a la cabeza..." Nagle uczuł mocne uderzenie w skroń; zaszumiało mu w uszach, czarne płatki przeleciały przed oczyma... Wypuścił broń z ręki i przyklęknął. De repente|sintió|fuerte|golpe|en|sien|zumbó|en sus|en||negros|copos|pasaron|frente||Soltó|arma|de|mano|y|se arrodilló De repente sintió un fuerte golpe en la frente; le zumbó en los oídos, y copos negros pasaron ante sus ojos... Soltó el arma de la mano y se arrodilló.

- W głowę!... En|la cabeza - ¡A la cabeza!... - krzyknął ktoś. gritó|alguien - gritó alguien.

- Tak. Sí - Sí.

- Proszę - rzekł uroczyście hrabia-Anglik - ażeby przeciwnicy podali sobie ręce. Por favor|dijo|solemnemente|||para que|los oponentes|se dieran|entre sí|manos - Por favor - dijo solemnemente el conde-inglés - que los oponentes se den la mano.

- Wcale nie! en absoluto|no - ¡Para nada!

Baron cofnął się o krok. Barón|retrocedió|se|un|paso El barón retrocedió un paso.

Pożegnali się wszyscy bardzo zadowoleni, Baron dziwił się, skąd człowiek tego fachu tak dobrze strzela, hrabia-Anglik więcej niż kiedykolwiek był podobny do marionetki, a egiptolog znowu zaczął obserwować obłoki. Se despidieron|(pronombre reflexivo)|todos|muy|satisfechos|Barón|se sorprendió|(pronombre reflexivo)|de dónde|hombre|de este|oficio|tan|bien|dispara|||más|que|nunca|era|parecido|a|marioneta|y|egiptólogo|de nuevo|comenzó|a observar|nubes Todos se despidieron muy satisfechos, el barón se preguntaba de dónde un hombre de este oficio dispara tan bien, el conde-inglés se parecía más que nunca a una marioneta, y el egiptólogo volvió a observar las nubes. W drugiej zaś partii - Wokulski był zamyślony, Rzecki zachwycony odwagą i uprzejmością barona, a tylko Szuman zły. En|segunda|en cambio|partida|Wokulski|estaba|pensativo|Rzecki|maravillado|por la valentía|y|por la amabilidad|barón|pero|solo|Szuman|enojado En la segunda partida - Wokulski estaba pensativo, Rzecki encantado con el valor y la amabilidad del barón, y solo Szuman estaba enojado. I dopiero gdy ich kareta zjechała z górki obok klasztoru kamedułów, doktór spojrzał na Wokulskiego i mruknął: Yo|solo|cuando|su|carruaje|bajó|de|colina|al lado de|monasterio|de los kamedulenses|doctor|miró|a|Wokulski|y|murmuró Y solo cuando su carruaje bajó la colina junto al monasterio de los camaldulenses, el doctor miró a Wokulski y murmuró:

- A to bydlęta!... ¡Ah|eso|animales - ¡Y esos animales!... I że ja na takich błaznów nie sprowadziłem policji... Y|que|yo|a|tales|payasos|no|traje|policía Y que yo no llamé a la policía sobre tales payasos...

"Jużci, to nie po niemieczku - mruczał służący - bo przecie wiem, że się mówi po niemiecku: bite majn her... I nie po francuszku, bo nie mówią mąsie, bążur, jendi... I nie po żydowszku, i nie po nijakiemu, więc po jakiemu.?... claro|eso|no|en|alemán|murmuró|sirviente|porque|de todos modos|sé|que|se|habla|en|alemán|muerde|mi|señor|y|no|en|francés|porque|no|hablan|a mí|banzur|jendi|y|no|en|judío|y|no|en|ningún idioma|entonces|en|qué idioma "Por supuesto, no es en alemán - murmuró el sirviente - porque sé que se dice en alemán: bite majn her... Y no en francés, porque no dicen mąsie, bążur, jendi... Y no en judío, y no en ningún otro idioma, entonces ¿en qué idioma?... Musi stary wymyślać teraz fajn spekulację, kiedy gada tak, że go sam diabeł nie zrozumie... i wspólnika znalazł... Niech go wątroba!... Tiene que|viejo|inventar|ahora|buena|especulación|cuando|habla|así|que|a él|solo|diablo|no|entiende|y|socio|encontró|Que|a él|hígado Ahora el viejo debe inventar una buena especulación, cuando habla de tal manera que ni el mismo diablo lo entiende... y ha encontrado un socio... ¡Que lo atrape el hígado!...

- Dlaczegóż nie powiedziałeś, że mnie nie ma w domu? por qué|no|dijiste|que|me|no|está|en|casa - ¿Por qué no dijiste que no estaba en casa? - spytał gniewnie Wokulski. preguntó|con enojo|Wokulski - preguntó enojado Wokulski.

"No, słyszał kto?... No|escuchó|quién "Bueno, ¿quién ha oído?... Taki kramarz chce mi imponować! Tal|vendedor de frutas|quiere|a mí|impresionar ¡Este tendero quiere impresionarme! Była chwila, słowo honoru, że chciałem go uderzyć kijem... Impertynent, słowo honoru... Gotów pomyśleć, że ja się go boję, słowo honoru... O Boże, jak ciężko karzesz mnie za lekkomyślność!... Hubo|un momento|palabra|de honor|que|quería|a él|golpear|con el palo|Impertinente|palabra|de honor|Listo|a pensar|que|yo|me|a él|temo|palabra|de honor|Oh|Dios|cuán|duramente|castigas|a mí|por|imprudencia Hubo un momento, palabra de honor, que quise golpearlo con un palo... ¡Impertinente, palabra de honor... Listo para pensar que le tengo miedo, palabra de honor... ¡Oh Dios, qué duro me castigas por mi imprudencia!... Podli lichwiarze nasyłają mi komornika, za parę dni muszę spłacić dług honorowy, a ten kupczyk, ten... Ruines|usureros|envían|mi|cobrador|en|unos|días|debo|pagar|deuda|honorable|y|ese|comerciante|ese Los miserables usureros me envían un cobrador, en unos días tengo que pagar una deuda de honor, y ese mercader, ese... łajdak!... sinvergüenza ¡canalla!... Ja bym tylko chciał wiedzieć: co się takiemu zdaje, co on sobie o mnie wyobraża?.Nic, tylko to.Ale, słowo honoru, on musiał kogoś zamordować, bo takiego spojrzenia nie może mieć człowiek przyzwoity. Yo|(verbo auxiliar condicional)|solo|quería|saber|qué|(pronombre reflexivo)|a tal|parece|qué|él|(pronombre reflexivo)|sobre|mí|imagina|Nada|solo|eso|Pero|palabra|de honor|él|debía|a alguien|matar|porque|tal|mirada|no|puede|tener|hombre|decente Solo me gustaría saber: ¿qué se cree este tipo, qué se imagina de mí? Nada, solo eso. Pero, palabra de honor, debe haber asesinado a alguien, porque una persona decente no puede tener esa mirada. Naturalnie, przecie o mało nie zabił Krzeszowskiego. Naturalmente|pero|sobre|poco|no|mató|a Krzeszowski Naturalmente, casi mata a Krzeszowski. Ach, nędzny zuchwalec!... Ah|miserable|arrogante ¡Ah, miserable insolente!... on śmiał w taki sposób patrzeć na mnie... na mnie, jak Boga kocham!..." él|se atrevió|a|tal|manera|mirar|a|mí|||como|a Dios|amo ¡se atrevió a mirarme así... a mí, ¡como ama a Dios!..." Mimo to na drugi dzień przyjechał znowu z wizytą do Wokulskiego, a nie znalazłszy go w mieszkaniu, kazał dorożkarzowi stanąć przed sklepem. A pesar de|eso|en|segundo|día|llegó|de nuevo|con|visita|a|Wokulski|y|no|encontrándolo|a él|en|apartamento|ordenó|al cochero|detenerse|frente a|tienda A pesar de eso, al día siguiente volvió a visitar a Wokulski, y al no encontrarlo en casa, le dijo al cochero que se detuviera frente a la tienda.

W sklepie przywitał go pan Ignacy rozkładając ręce w taki sposób, jakby cały sklep oddawał mu do rozporządzenia. En|la tienda|lo saludó|a él|señor|Ignacy|extendiendo|brazos|de|tal|manera|como si|toda|tienda|entregara|a él|a|disposición En la tienda, el señor Ignacy lo recibió extendiendo los brazos de tal manera que parecía que le entregaba toda la tienda para su disposición. Wewnętrzny głos jednak mówił staremu subiektowi, że gość ten nie kupi przedmiotu droższego nad pięć rubli i kto wie, czy jeszcze nie każe zapisać sobie na rachunek. Interno|voz|sin embargo|decía|viejo|dependiente|que|cliente|este|no|||||||||||||le pedirá|anotar|a sí mismo|en|cuenta Sin embargo, la voz interior le decía al viejo dependiente que este cliente no compraría nada que costara más de cinco rublos y quién sabe si aún no le pedirá que lo anote en la cuenta.

- W tej chwili, to znaczy?... En|este|momento|eso|significa - ¿En este momento, qué significa?...

- Najpóźniej za kwadransik - odparł Rzecki. Más tarde|en|un cuarto de hora|respondió|Rzecki - A más tardar en un cuarto de hora - respondió Rzecki.

W parę minut wszedł Wokulski. En|pocos|minutos||Wokulski En unos minutos entró Wokulski.

- Chciałem szanownemu panu dać dowód życzliwości... Pani baronowa Krzeszowska, jak pan wie, chce kupić dom państwa Łęckich... Otóż jej małżonek, baron, położył veto na pewnej części jej funduszów, bez których kupno nie może mieć miejsca... Otóż... dziś... baron chwilowo znajduje się w kłopocie... Brak mu... brak mu tysiąca rubli... chciałby zaciągnąć pożyczkę, bez której... bez której, pojmuje pan, nie będzie mógł dość energicznie opierać się woli żony... Quería|respetado|señor|dar|prueba|de amabilidad|Señora|baronesa|Krzeszowska|como|usted|sabe|quiere|comprar|casa|de los|Łęcki|Entonces|su|esposo|barón|puso|veto|sobre|cierta|parte|de ella|fondos|sin|los cuales|compra|no|puede|tener|lugar|Entonces|hoy|barón|temporalmente|se encuentra|a|||||||||||||||||||||||||voluntad|esposa - Quería darle a usted, estimado señor, una prueba de amabilidad... La señora baronesa Krzeszowska, como usted sabe, quiere comprar la casa de los Łęcki... Pues bien, su esposo, el barón, ha puesto un veto sobre una parte de sus fondos, sin los cuales la compra no puede llevarse a cabo... Pues bien... hoy... el barón se encuentra temporalmente en un aprieto... Le falta... le falta mil rublos... le gustaría obtener un préstamo, sin el cual... sin el cual, usted comprende, no podrá resistir con suficiente energía la voluntad de su esposa...

- Więc to baron potrzebuje pieniędzy? Entonces|el|barón|necesita|dinero - Entonces, ¿el barón necesita dinero?

- Tak - szybko odparł młody człowiek. Sí|rápido|respondió|joven|hombre - Sí - respondió rápidamente el joven.

- Czterysta! Cuatrocientos - ¡Cuatrocientos! - powtórzył machinalnie młody człowiek i nagle dodał: - Za godzinę przywiozę kwit barona... Pan tu będzie? ||||||||||квиток|||| repitió|mecánicamente|joven|hombre|y|de repente|añadió|En|una hora|traeré|recibo|del barón|Usted|aquí|estará - repitió mecánicamente el joven y de repente añadió: - En una hora traeré el recibo del barón... ¿Estará aquí?

- Będę... Estaré - Estaré...

"Słowo honoru - myślał - dobrowolnie wlazłem mu w te obrzydliwe łapy... Boże, jak karzesz mnie za lekkomyślność..." Palabra|de honor|pensó|voluntariamente|me metí|en||esas|repugnantes|garras|Dios|cómo|castigas|a mí|por|imprudencia "Palabra de honor - pensó - me metí voluntariamente en esas manos asquerosas... Dios, ¿cómo me castigas por mi imprudencia...?" Lecz Wokulski po odejściu Maruszewicza był kontent. Pero|Wokulski|tras|la partida|Maruszewicz|estaba|contento Sin embargo, Wokulski, tras la partida de Maruszewicz, estaba contento.

"Zdaje mi się - myślał - że jest to hultaj dużej ręki, a przy czym sprytny. parece|me|reflexivo|pensó|que|es|este|pícaro|de gran|mano|y|a|en lo que|astuto "Me parece - pensó - que es un bribón de gran calibre, y además astuto. Chciał ode mnie posady, lecz sam ją znalazł: śledzi mnie i donosi innym. Quería||a mí||||||||y|denuncia|a otros Quería un puesto de trabajo de mí, pero él mismo lo encontró: me sigue y delata a otros. Mógłby mi narobić kłopotu, gdyby nie te czterysta rubli, które wziął, jestem pewny, za sfałszowanym podpisem. Podría|me|causar|problemas|si|no|esos|cuatrocientos|rublos|que|tomó|estoy|seguro|por|falsificado|firma Podría causarme problemas, si no fuera por esos cuatrocientos rublos que tomó, estoy seguro, con una firma falsificada. Krzeszowski przy całym swoim bzikostwie i próżniactwie jest człowiek uczciwy... (Czy próżniak może być uczciwym?...) Krzeszowski|con|todo|su|locura|y|vanidad|es|hombre|honesto|¿|vanidoso|puede|ser|honesto Krzeszowski, a pesar de toda su locura y ociosidad, es un hombre honesto... (¿Puede un ocioso ser honesto?...) W żadnym razie nie poświęciłby interesów czy kaprysów swojej żony za pożyczkę wziętą ode mnie..." En|ningún|caso|no|sacrificaría|intereses|o|caprichos|de su|esposa|por|préstamo|tomado|de|mí De ninguna manera sacrificaría los intereses o caprichos de su esposa por un préstamo que tomó de mí..." Zrobiło mu się przykro; oparł głowę na rękach i przymknąwszy oczy marzył dalej: Le hizo|a él|reflexivo|triste|apoyó|cabeza|en|manos|y|cerrando|ojos|soñó|más Se sintió triste; apoyó la cabeza en las manos y, cerrando los ojos, siguió soñando:

"Co ja jednak wyrabiam?... Qué|yo|sin embargo|estoy haciendo "¿Qué estoy haciendo, sin embargo?... Świadomie pomagam hultajowi do zrobienia łotrostwa. Conscientemente|ayudo|al bribón|a|cometer|fechoría Conscientemente estoy ayudando a un sinvergüenza a cometer un delito. Gdybym dziś umarł, pieniądze te musiałby masie zwrócić Krzeszowski... Nie, to Maruszewicz poszedłby do kozy... No, to go nie minie..." Si yo|hoy|muriera|dinero|te|tendría que|a él|devolver|Krzeszowski|No|eso|Maruszewicz|iría|a|la cárcel|No|eso|a él|no|evitará Si hoy muriera, ese dinero tendría que devolvérselo Krzeszowski... No, sería Maruszewicz quien iría a la cárcel... Bueno, eso no lo evitará..." Po chwili ogarnął go jeszcze czarniejszy pesymizm. Después de|un momento|lo abrumó|a él|aún|más negro|pesimismo Después de un momento, lo invadió un pesimismo aún más oscuro.

"Cztery dni temu o mało nie zabiłem człowieka, dziś dla drugiego postawiłem most do więzienia i - wszystko dla niej za jedno : merci... No, dla niej także zrobiłem majątek, daję pracę kilkuset ludziom, pomnożę bogactwa kraju... Czymże byłbym bez niej? Cuatro|días|hace|o|poco|no|maté|hombre|hoy|para|otro|construí|puente|hacia|prisión|y|todo|por|ella|por|una|gracias|No|para|ella|también|hice|fortuna||trabajo|a cientos de|personas|multiplicaré|riquezas|país|Qué|sería|sin|ella "Hace cuatro días casi mato a un hombre, hoy por otro construí un puente a la prisión y - todo por ella por una cosa: merci... Bueno, también por ella hice una fortuna, doy trabajo a cientos de personas, multiplicaré las riquezas del país... ¿Qué sería de mí sin ella? Małym, galanteryjnym kupcem. Pequeño|de artículos de cuero|comerciante Un pequeño comerciante de artículos de cuero. A dziś mówią o mnie w całej Warszawie, ba!... Y|hoy|hablan|de|mí|en|toda|Varsovia|¡vaya Y hoy hablan de mí en toda Varsovia, ¡bah!... Odrobina węgla porusza okręt dźwigający dolę kilkuset ludzi, a miłość porusza mnie. Una pizca|de carbón|mueve|barco|que lleva|carga|de varios cientos|personas|y|amor|mueve|a mí Un poco de carbón mueve un barco que lleva la suerte de cientos de personas, y el amor me mueve a mí. A jeżeli mnie spali tak, że zostanę tylko garścią popiołu?... Y|si|me|quema|así|que|quedaré|solo|puñado|de ceniza ¿Y si me quema de tal manera que solo quede un puñado de cenizas?... O Boże jaki to nędzny świat... Ma rację Ochocki. Oh|Dios|qué|este|miserable|mundo|Tiene|razón|Ochocki Oh Dios, qué mundo tan miserable... Ochocki tiene razón. Kobieta jest podłym zwierzęciem: bawi się tym, czego nawet nie może zrozumieć..." La mujer|es|vil|animal|juega|consigo|con eso|lo que|incluso|no|puede|entender La mujer es un animal vil: juega con lo que ni siquiera puede entender..." Był tak pogrążony w bolesnych medytacjach, że nie usłyszał otwierania drzwi do pokoju i szybkich kroków za sobą. Estaba|tan|sumido|en|dolorosas|meditaciones|que|no|oyó|abrir|puerta|al|habitación|y|rápidos|pasos|detrás|de él Estaba tan sumido en dolorosas meditaciones que no escuchó la apertura de la puerta de la habitación y los pasos rápidos detrás de él. Dopiero ocknął się poczuwszy dotknięcie czyjejś ręki. Solo|se despertó|a sí mismo|al sentir|toque|de alguien|mano Solo se despertó al sentir el toque de una mano. Odwrócił głowę i zobaczył mecenasa z dużą teką pod pachą i posępnym wyrazem na twarzy. Giró|la cabeza|y|vio|al abogado|con|grande|carpeta|bajo|el brazo|y|sombrío|expresión|en|la cara Giró la cabeza y vio al abogado con una gran carpeta bajo el brazo y una expresión sombría en el rostro.

- Panie... panie... panie Wokulski! Señor|||Wokulski - Señor... señor... ¡señor Wokulski! Kochany panie Stanisławie!... Querido|señor|Stanisław ¡Querido señor Stanisław!... Co to... co to - wyrabiasz pan dobrodziej?... Qué|eso|qué|eso|haces|señor|benefactor ¿Qué es esto... qué es esto - está haciendo usted, benefactor?... Protestuję... replikuję... zakładam apelację od wielmożnego pana Wokulskiego, letkiewicza, do kochanego pana Stanisława, który z chłopca sklepowego został uczonym i miał nam zreformować handel zagraniczny. Protesto|replico|presento|apelación|de|honorable|señor|Wokulski|Letkiewicz|a|querido|señor|Stanisław|que|de|niño|de la tienda|se convirtió|en un erudito|y|debía|a nosotros|reformar|comercio|exterior Protesto... replico... interpongo una apelación del honorable señor Wokulski, letkiewicz, al querido señor Stanisław, quien de niño de tienda se convirtió en erudito y debía reformar nuestro comercio exterior. Panie... panie Stanisławie - tak nie można Señor|Señor|Stanisław|así|no|se puede Señor... señor Stanisław - así no se puede.

- Panie drogi - jednym słowem - źle słychać. Señor|querido|una|palabra|mal|se escucha - Señor querido - en una palabra - se escucha mal. Hrabia Sanocki, pamięta pan, ten stronnik groszowych oszczędności, chce zupełnie wycofać się ze spółki... A wie pan dlaczego? Conde|Sanocki|recuerda|usted|ese|partidario|de monedas de un grosz|ahorros|quiere|completamente|retirarse|reflexivo|de|sociedad|Y|sabe|usted|por qué El conde Sanocki, ¿recuerda usted, ese partidario de los ahorros de centavos, quiere retirarse por completo de la sociedad... ¿Y sabe usted por qué? Dla dwu powodów: naprzód, bawisz się pan w wyścigi, a po wtóre - bijesz go pan na wyścigach. Por|dos|razones|primero|te diviertes|pronombre reflexivo|usted|en|carreras|y|en|segundo|le gana|a él|usted|en|carreras Por dos razones: primero, usted se divierte en las carreras, y segundo - usted le gana en las carreras. Razem z pańską klaczą ścigał się jego koń i - przegrał. Junto|con|su|yegua|corrió|reflexivo|su|caballo|y|perdió Junto con su yegua, su caballo compitió y - perdió. Hrabia jest bardzo zmartwiony i mruczy: "Po diabła mam składać kapitały? El conde|está|muy|preocupado|y|murmura|Por|el diablo|debo|depositar|capitales El conde está muy preocupado y murmura: "¿Para qué demonios debo acumular capitales? Czy po to, ażeby kupcom dawać możność ścigania się ze mną i chwytania mi nagród sprzed nosa?..." (interrogative particle)|para|eso|para que|comerciantes|dar|posibilidad|competir|(reflexive particle)|conmigo|(pronoun)||atrapar|(pronoun)|premios|de delante|(nose) ¿Para darles a los comerciantes la oportunidad de competir conmigo y arrebatarme los premios de las manos?..." Na próżno przekonywałem go - ciągnął odpocząwszy adwokat że przecież wyścigi są takim dobrym interesem jak każdy inny, a nawet lepszym, gdyż w ciągu kilku dni na ośmiuset rublach zarobiłeś pan trzysta; ale hrabia od razu zamknął mi usta: En|vano|intenté convencer|a él|continuó|habiendo descansado|abogado|que|por supuesto|las carreras|son|un|buen|negocio|como|cualquier|otro|y|incluso|mejor|ya que|en|transcurso|pocos|días|sobre||rublos|ganaste|usted|trescientos|pero|el conde|de|inmediato|cerró|mi|boca Por más que intenté convencerlo - continuó el abogado tras un descanso - que las carreras son un buen negocio como cualquier otro, e incluso mejor, ya que en unos pocos días con ochocientos rublos usted ganó trescientos; pero el conde me cerró la boca de inmediato:

- Więc niech się cofną od spółki - odburknął Wokulski - ja ich nie wabię... Entonces|que|se|retrocedan|de|la sociedad|respondió bruscamente|Wokulski|yo|ellos|no|atraigo - Entonces que se alejen de la sociedad - respondió Wokulski - yo no los atraigo...

- Albożem narobił ich tak wiele!... acaso yo|hizo|de ellos|tan|muchos - ¿Acaso he cometido tantos errores?...

- Pyszny pan jesteś - złościł się mecenas uderzając ręką w kolano. delicioso|pan|eres|se enojó|reflexivo|abogado|golpeando|con la mano|en|la rodilla - Eres un orgulloso - se enojó el abogado golpeando su rodilla con la mano. -- A pan wiesz, co mówi hrabia Liciński, ten niby-Anglik, ten: "t e k"?. Y|señor|sabes|qué|dice|conde|Liciński|ese|||ese||| -- Y sabes lo que dice el conde Liciński, ese supuesto inglés, ese: "t e k"?. On mówi: "Wokulski jest to skończony dżentelmen, strzela jak Nemrod, ale... to żaden kierownik interesu kupieckiego. Él|dice|Wokulski|es|un|acabado|caballero|dispara|como|Nemrod|pero|eso|ningún|gerente|de negocio|comercial Él dice: "Wokulski es un caballero consumado, dispara como Nemrod, pero... no es un buen gerente de negocios comerciales. Bo dzisiaj rzuci miliony w przedsiębiorstwo, a jutro wyzwie kogo na pojedynek i wszystko narazi..." Porque|hoy|invertirá|millones|en|empresa|y|mañana|desafiará|a alguien|a|duelo|y|todo|arriesgará Porque hoy invierte millones en la empresa, y mañana desafía a alguien a un duelo y arriesga todo..." Wokulski aż cofnął się z fotelem. Wokulski|hasta|se echó|atrás|de|la silla Wokulski se echó hacia atrás con la silla. Ten zarzut nawet nie przyszedł mu do głowy. Ese|cargo|ni siquiera|no|le vino|a él|a|la cabeza Este cargo ni siquiera se le pasó por la cabeza. Mecenas spostrzegłszy wrażenie postanowił kuć żelazo, póki gorące, Mecenas|al darse cuenta de|impresión|decidió|forjar|hierro|mientras|caliente El abogado, al notar la impresión, decidió forjar el hierro mientras está caliente,

Wokulski zerwał się od stołu. Wokulski|se levantó|de|de|la mesa Wokulski se levantó de la mesa.

- Powoli... powoli... uspokój się, kochany panie Stanisławie - mitygował adwokat, na powrót sadowiąc go na fotelu. Despacio||tranquilízate|te|querido|señor|Stanisław|atenuó|abogado|de nuevo|regreso|sentándolo|a él|en|silla - Poco a poco... poco a poco... cálmate, querido señor Stanisław - lo calmó el abogado, volviéndolo a sentar en la silla. - Więc nie cofasz się od kupna?... Entonces|no|retrocedes|reflexivo|de|compra - Entonces, ¿no te echas atrás en la compra?...

- Dobrze... dobrze... Więc może byś na pewien czas podstawił kogo zamiast siebie. Bien||entonces|tal vez|tú|por|cierto|tiempo|pusieras|a alguien|en lugar de|de ti - Bien... bien... Entonces, ¿quizás podrías poner a alguien en tu lugar por un tiempo? W razie ostatecznym nawet ja pożyczę ci firmy, a o zabezpieczenie własności nie ma kłopotu. En|caso|final|incluso|yo|prestaré|te|empresa|y|sobre|seguridad|de propiedad|no|hay|problema En caso de que sea definitivo, incluso yo te prestaré la empresa, y no hay problema con asegurar la propiedad. Najważniejsza rzecz- nie zniechęcać ludzi, którzy już są. Más importante|cosa|no|desanimar|a las personas|que|ya|están La cosa más importante: no desanimar a las personas que ya están. Arystokracja, raz zasmakowawszy w interesach publicznych, może do nich przylgnie, a za rok, za pół roku pan staniesz się i nominalnym właścicielem kamienicy. La aristocracia|una vez|habiendo saboreado|en|asuntos|públicos|puede|a|ellos|aferrarse|y|en|un año|en|medio|año|usted|se convertirá|en|y|nominal|propietario|edificio La aristocracia, una vez que pruebe los negocios públicos, puede apegarse a ellos, y en un año, en medio año, usted se convertirá también en el propietario nominal del edificio. Cóż, zgoda? Bueno|acuerdo Bueno, ¿de acuerdo?

- Niech i tak będzie - odparł Wokulski. Que|y|así|sea|respondió|Wokulski - Que así sea - respondió Wokulski.

"Jużci - mówi do siebie - adwokat ma rację. claro|dice|a|sí mismo|abogado|tiene|razón "Ciertamente - se dice a sí mismo - el abogado tiene razón. Ludzie mnie sądzą i nawet wyrokują: ale że robią to poza moimi plecami, więc nie wiem o niczym. La gente|me|juzga|y|incluso|sentencia|pero|que|hacen|eso|detrás de|mis|espaldas|así que|no|sé|sobre|nada La gente me juzga e incluso sentencia: pero como lo hacen a mis espaldas, no sé nada. Dziś dopiero przychodzi mi na myśl wiele szczegółów. Hoy|recién|viene|a mi|en|pensamiento|muchos|detalles Hoy me vienen a la mente muchos detalles. Już od tygodnia kupcy związani ze mną mają kwaśne miny, a przeciwnicy- triumfują. Ya|desde|hace una semana|los comerciantes|relacionados|conmigo||tienen|ácidas|expresiones|y|los oponentes|triunfan Desde hace una semana, los comerciantes relacionados conmigo tienen caras ácidas, y los oponentes - triunfan. W sklepie także coś jest... Ignacy chodzi smutny, Szlangbaum zamyślony. En|la tienda|también|algo|está|Ignacy|camina|triste|Szlangbaum|pensativo En la tienda también hay algo... Ignacy camina triste, Szlangbaum pensativo. Lisiecki stał się opryskliwszy niż dawniej, jakby przypuszczał, że niedługo wylecę z budy. Lisiecki|se volvió|más|grosero|que|antes|como si|supiera|que|pronto|saldré|de|la perrera Lisiecki se ha vuelto más grosero que antes, como si sospechara que pronto me iré de la perrera. Klejn ma minę żałosną (socjalista! Klejn|tiene|expresión|lamentable|socialista Klejn tiene una expresión lamentable (¡socialista! gniewa się na wyścigi i pojedynki...), a frant Zięba już zaczyna kręcić się przy Szlangbaumie... Może przeczuwa w nim przyszłego właściciela sklepu?... se enoja|reflexivo|en|carreras|y|duelos|pero|pillo|Zięba|ya|empieza|a moverse|reflexivo|alrededor de|Szlangbaum|Quizás|presiente|en|él|futuro|propietario|tienda se enoja por las carreras y los duelos...), y el vivaz Zięba ya comienza a rondar a Szlangbaum... ¿Quizás presiente en él al futuro dueño de la tienda?... Ach, wy kochani ludzie!..." Ah|ustedes|queridos|gente ¡Ah, ustedes, queridos amigos!..." Stanął na progu gabinetu i kiwnął na Rzeckiego; stary subiekt istotnie był jakiś niewyraźny i swemu pryncypałowi nie patrzył w oczy. |en|el umbral|de la oficina|y|asintió|a|Rzecki|viejo|empleado|de hecho|era|algo|confuso|y|a su|jefe|no|miraba|en|los ojos Se detuvo en el umbral de la oficina y hizo un gesto a Rzecki; el viejo subalterno realmente estaba algo confuso y no miraba a los ojos de su jefe.

Rzecki rozłożył ręce. Rzecki|extendió|brazos Rzecki extendió los brazos.

- Ach, Boże, co mówią... Ah|Dios|qué|dicen - Ah, Dios, ¿qué dicen...?

- Brawo!... ¡Bravo - ¡Bravo!...

- Drudzy, że... drudzy, że chcesz zrobić szwindel... ||||||шахрайство Otros|que|||quieres|hacer|fraude - Otros dicen que... otros dicen que quieres hacer un fraude...

- Niech mnie... Que me| - Déjame...

- A wszyscy - że zbankrutujesz, i to w niedługim czasie. Y|todos|que|te declararás en bancarrota|y|eso|en|poco|tiempo - Y todos dicen que te vas a declarar en bancarrota, y eso en poco tiempo.

Wokulski wybuchnął. Wokulski|explotó Wokulski estalló.

- Nie cofnę się! No|retrocederé|(pronombre reflexivo) - ¡No retrocederé! - zawołał. llamó - gritó. - Człowiek spragniony nie cofa się od krynicy. El hombre|sediento|no|retrocede|uno mismo|de|la fuente - El hombre sediento no retrocede ante la fuente. Mam zginąć, niech zginę pijąc... Czego wy zresztą chcecie ode mnie?... Tengo|morir|que|muera|bebiendo|Qué|ustedes|además|quieren|| Debo morir, que muera bebiendo... ¿Qué quieren de mí, de todos modos?... Od dzieciństwa żyłem jak ptak spętany: w służbach, w więzieniach, a choćby i w tym nieszczęsnym małżeństwie, do którego zaprzedałem się... A dziś, kiedy rozwinęły mi się skrzydła, zaczynacie na mnie wrzeszczeć jak swojskie gęsi na dziką, która zerwała się do lotu... Co mi tam jakiś głupi sklep albo spółka!... Desde|la infancia|viví|como|pájaro|encadenado|en|servicios|en|prisiones|y|aunque|y|en|este|desafortunado|matrimonio|al|que|me vendí|a mí mismo|Y|hoy|cuando|se desarrollaron|mis|a||||||||||||||al|vuelo|Qué|me|allí|algún|estúpido|tienda|o|sociedad Desde la infancia he vivido como un pájaro atado: en servidumbres, en prisiones, y aunque sea en este desafortunado matrimonio al que me he entregado... Y hoy, cuando he desplegado mis alas, empezáis a gritarme como gansos domésticos a una salvaje que se ha lanzado a volar... ¡Qué me importa alguna tonta tienda o sociedad!... Ja chcę żyć, ja chcę... Yo|quiero|vivir|Yo|quiero ¡Yo quiero vivir, yo quiero...

- Za jakie szczęście?.. por|qué|felicidad - ¿Por qué felicidad?.. - spytał Ignacy. preguntó|Ignacy - preguntó Ignacy.

SENT_CWT:AFkKFwvL=10.52 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=7.31 es:AFkKFwvL openai.2025-02-07 ai_request(all=392 err=0.00%) translation(all=313 err=0.00%) cwt(all=3572 err=2.55%)