Stefan Grabiński - Namiętność, Namiętność, 6

Namiętność, 6

30 sierpnia

Jak to się stało?! W jaki sposób? Jak mogłem dopuścić do czegoś podobnego? To przecież wstrętne, to ohydne!…

A jednak stało się i nic na świecie faktu nie odmieni. A było tak.

Wczoraj około jedenastej wieczorem jak zwykle wracałem od Inezy do siebie. Noc była parna, księżycowa. Szedłem powoli rozmarzony i czułem wciąż jeszcze w żyłach pożar miłosnych uniesień. Na jakimś ponte storto, co krzywą zworą spinał dwa brzegi, przystanąłem i rozkoszując się ciszą, przechylony przez balustradę mostu, wpatrywałem się w czarną wodę kanału. Wtem posłyszałem za sobą szmer. Odwróciłem się i ujrzałem Rotundę. Szła przez most o parę kroków ode mnie sztywna i obojętna, w nasuniętym, jak zawsze, głęboko na oczy hełmowym kapeluszu, podtrzymując lewą ręką amforę opartą na ramieniu. Na mnie zdawała się nie zwracać najmniejszej uwagi, lubo byłem jedynym człowiekiem w tym miejscu o tej spóźnionej już porze. Może w ogóle mnie nie widziała. Przeszła mimo jak widmo i zaczęła oddalać się w stronę S. Felice.

Powodowany ciekawością poszedłem za nią, zachowując dyskretny dystans. Tak dotarliśmy do drugiego mostu nad Rio di Noale, po czym Gina zwróciła się na lewo w stronę wybrzeża. Zatrzymałem się w cieniu narożnego domu, bo teraz przechodziła przez pusty plac, zalany powodzią księżycowego światła. Lecz gdy tylko zniknęła mi z oczu za załomem jakiegoś budynku, przebiegłem szybko dzielącą nas przestrzeń i znów miałem ją przed sobą o parę kroków. Teraz już nie ulegało wątpliwości, że wraca do siebie, do pałacyku byłego swego kochanka.

Wkrótce postać jej wsiąkła w mroki jego podsieni. Ostrożnie, skradając się, podszedłem do pierwszej kolumny i ukryty za jej trzonem objąłem spojrzeniem podwórze. Było prostokątne, okolone zewsząd krużgankami w stylu maurytańskim; w pośrodku, pośród bukietów paproci, dżdżyła cicho srebrzysta fantanna. Na drugim końcu perystylu ujrzałem znikającą mi z oczu Rotundę.

Tam musi być loża dozorcy domu — pomyślałem — i tam zapewne mieszka z matką.

I już miałem odejść, gdy ukazała mi się znowu w blaskach miesięcznej poświetli. Z pękiem kluczy w ręku przystanęła na środku podwórza i zdawała się namyślać; potem weszła na schody po prawej wiodące na górę.

Pod osłoną cieni rzucanych przez filary i kolumny dostałem się na pierwsze piętro i przez uchylone drzwi wszedłem za nią do jednej z sal. Wnętrze było stylowym dziełem wczesnego renesansu. Zdjęty podziwem na widok arcytworów mistrzów pędzla rozwieszonych po ścianach, omal nie zdradziłem swej obecności przed obłąkaną. Na szczęście była zajęta wyłącznie sobą. Ukryłem się za parawanem obok staroświeckiego kominka i stąd śledziłem jej ruchy.

Zatrzymała się przed dużym, stojącym lustrem i zrzuciła z głowy swój dziwaczny kapelusz. Miękkie, miedzianozłote zwoje włosów stoczyły się na ramiona połyskliwą kaskadą. Wtedy zmieniła oświetlenie; wnętrze wypełniła łagodna, ciepła purpura spływająca spod abażurów żyrandolu.

Zbliżyła się do otomany na środku pokoju i szybko zaczęła rozbierać się. Jak pod dotknięciem różdżki czarodziejskiej przeistoczyła się jej postać. Odpadły zakurzone i brudne łachmany jej codziennego stroju, zniknęła śmieszna krynolina i w pęku czerwonych promieni stanęła bujna, rudowłosa piękność. Nie była to już Donna Rotonda, ponure straszydło na dzieci, smutno-groźne widmo drzemiącej laguny — to była Gina Vamparone, nieszczęśliwe dziecię ludu weneckiego, rozkwitłe w zaciszu samotnego pałacu w cudną, obłąkaną z miłości kobietę. W obliczu swej dumnej, królewskiej nagości zmieniła się do niepoznania. Rysy twarzy złagodniały, zatarła się surowość zaciętych ust, a ciemnofiołkowe oczy nabrały wilgotnych blasków. Była doskonale piękna. Takie kobiety musiał widywać w ukochanym mieście boski Tycjan i takie mu się zwidziały później w jego twórczej wizji Donna incomparabile…

Nasyciwszy oczy widokiem własnej krasy, zaczęła z powrotem ubierać się. Lecz teraz włożyła strój zgoła odmienny. Kosztowny był i stylowy, jakby wzorowany na jednym z kobiecych portretów naprzeciw niej na ścianie.

W błękitnej, brokatowej sukni z kołnierzem rozchylającym się jak kielich tulipanu dookoła prześlicznej szyi podobna była teraz Gina do jakiejś Lukrecji Borgia lub demonicznej Beatryczy, która pod czarem zaklęcia zstąpiła z ram renesansowego obrazu. Uśmiech zalotny zaigrał w oczach, zstąpił ku wargom kusząco rozchylonym i rozpłynął się powoli w kątach ust. Może przypomniały jej się lata miłości i szczęścia? Może powtarzała jedną ze scen, której była protagonistką? Może to *on* ją tak ubierał, stylizując na modłę wielkich włoskich piękności?…

Porwany czarem, który bił od całej jej postaci, zapomniałem o środkach ostrożności i wyszedłem z kryjówki pełen podziwu i adoracji. Na szelest mych kroków odwróciła głowę i spostrzegła mnie. Cofnęła się gwałtownie, zakrywając twarz rękoma, potem opuściła je sztywnie wzdłuż ciała, przybierając maskę Rotondy, wreszcie pod siłą mych spojrzeń zapłonęła wstydem jak róża. Nagle wyciągnęła ku mnie ramiona i paląc mnie żarem swych przedziwnych oczu, szepnęła w ekstazie:

— Giorgio mio! Giorgio mio! Mio carissimo Giorgino!

Pociągnięty tym wezwaniem, niepomny, że było ono wynikiem tragicznej pomyłki, że w rzeczywistości widziała we mnie *tamtego*, ukląkłem przed nią, obejmując jej kolana. Wtedy uczułem, że drży cała i słania mi się w uścisku. Usta nasze spotkały się, a ciała splotły w miłosnym szale.

Gdy oprzytomniałem i zdałem sobie sprawę z tego, co się stało, spostrzegłem, że Gina zemdlała. Pobiegłem po wodę i zacząłem ją cucić. Skoro pierwsze jutrznie krwi zaświtały na śmiertelnie bladych jej jagodach i z głębokim westchnieniem otworzyła smutne, zdumione oczy, uciekłem stamtąd jak złodziej.

------------------------------------------------

6 września

Od pamiętnego zajścia w nocy z 29 na 30 sierpnia upłynął tydzień. Niby nic się nie zmieniło. Jak przedtem, codziennie widujemy się z Inezą i pijemy rozkosz ze wspólnego kielicha, jak dawniej, pływamy gondolą po lagunie i robimy bliższe lub dalsze wycieczki. A jednak coś wkradło się do naszego stosunku i położyło się w poprzek nieokreślonym sprzeciwem.

Parę już razy przyłapała mnie Inez na tym, że bez widocznego powodu popadłem w zamyślenie; kiedy indziej zrobiła mi pełen goryczy wyrzut, że nieraz wśród miłosnych uniesień czynię wrażenie roztargnionego. Lecz i ja zauważyłem zmiany u niej. Nie było w nich nic takiego, co by mogło mi świadczyć o ochłodzeniu jej uczuć ku mnie: zmiany te miały charakter specjalny. Donia Orpega stała się od pewnego czasu lękliwa i nerwowa. Lada szmer budzi w niej przesadną obawę, lada cień rozrasta się do wymiarów grozy. W ostatnich czasach zdaje się ustawicznie czegoś nasłuchiwać, na coś czekać.

Onegdaj wieczorem przytuliła się do mnie drżąca, a zapytana o powód, odpowiedziała:

— Ciągle mi się zdaje, że ktoś skrada się ku mnie cichymi kroki lub że czai się poza moimi plecyma. Kiedy indziej znów mam wrażenie, że ktoś tu miał przyjść i zatrzymał się w drodze; lecz zamiaru swego nie zaniechał — tylko go na czas pewien odłożył — na termin nieokreślony.

— Ależ to są wszystko dzieciństwa, najdroższa — uspokajałem. — Jesteś trochę wyczerpana nerwowo i stąd może przewrażliwiona.

— Nie, nie, Adamello! Ty się mylisz. To jest coś całkiem innego. Najbardziej denerwuje mnie właśnie ta nieokreśloność, owo wahanie się, ten brak decyzji…

— Jakiej decyzji?

— Nie wiem. Gdybym wiedziała, nie lękałabym się. Najgroźniejszym jest strach przed czymś nieuchwytnym. Czuję dookoła siebie złe, wrogie mi wiry.

Wzruszyłem ramionami i umyślnie przeszedłem do innego tematu. Zresztą prawie zawsze udaje mi się rozprószyć w niej ten chorobliwy lęk przed nieznanym i gdyby nie te chwilowe, choć nader przykre nastroje, życie nasze byłoby jak park rozkwitły w maju.

Przez cały ten czas widziałem Rotundę tylko raz jeden. Zdaje się, że mnie nie poznała; przeszła obok jak dawniej surowa i obojętna z oczyma ukrytymi pod kaskiem. Unikam jej teraz i często wracam od Inezy do siebie okrężną drogą…

------------------------------------------------

10 września

A jednak Inez miała rację. Obawy jej zaczynają przybierać formy bardziej określone. Dziś już można powiedzieć, że poniekąd są uzasadnione. O ile w ogóle można się czegoś obawiać ze strony biednej, nieszczęśliwej wariatki.

Rotunda ją prześladuje! To nie ulega wątpliwości. Od pewnego czasu krąży wciąż w jej pobliżu jak złowróżbny puszczyk, wykwita wciąż na jej drodze jak kwiat smutku i żałoby. Nie jest agresywna — bynajmniej: przechodzi tylko mimo jak nieubłagane memento. Nigdy nie patrzy na nas — chociaż czujemy to dobrze, że wie o naszej obecności, że nas, a raczej Inezy szuka. I może właśnie ten jej kamienny, pogardliwy spokój, ta wyrafinowana obojętność najwięcej denerwują moją ukochaną. Nie można się nawet przed nią bronić, bo nigdy nie zaczepia, nie prowokuje. Cała jej siła w tym, że przechodzi, że mija. Donna Rotonda che passa…

Lubi też robić niespodzianki — lubi zaskoczyć znienacka, i to wtedy, gdy się najmniej spodziewamy. Przed paru dniami późnym wieczorem odbiliśmy gondolą od Ca d'Oro. Zajęty rozmową z Beppem, któremu pomagałem we wiosłowaniu, odwróciłem się plecyma do wybrzeża i śledziłem światła odbite w kanale. Nagle uczułem, że Inez ściska mi nerwowo rękę.

— Co, carissima?

— Patrz, patrz tam — na wybrzeżu — *ona*!

Popatrzyłem we wskazanym kierunku i rzeczywiście spostrzegłem ją stojącą nad samą wodą wyniosłą i prostą jak kolumna.

— Widocznie wyszła na brzeg, by nas pożegnać — próbowałem zażartować, lecz spojrzawszy na Inezę, zamilkłem…

Innym razem w czasie mej nieobecności niespodzianie zjawiła się Rotunda w ogrodzie Papadopoli, gdzie donia Orpega oczekiwała mego przybycia. Wysunęła się spoza grupy drzew tak nagle, że Inez mimo woli wydała okrzyk przerażenia. Na szczęście w tejże chwili nadszedłem. To właśnie spotkanie utrwaliło we mnie podejrzenie, że Donna Rotonda prześladuje Inezę.

Bo moją osobę zdaje się zupełnie ignorować, jak gdybym dla niej nie istniał. Byłżeby to tylko manewr zazdrosnej kobiety? Chociaż skąd ta pewność, że Gina jest o mnie zazdrosna, że nie kierują nią zgoła inne motywy? Może ja rzeczywiście miałem być tylko „łącznikiem” między tymi dwiema kobietami, łącznikiem i niczym więcej? To pewna, że szuka zbliżenia tylko do Inezy. I to właśnie przejmuje donię dreszczem przerażenia.

— Nie chciałabym nigdy zostać z nią sam na sam — wyznała mi dzisiaj podczas kolacji. — Zawsze miałam jakąś instynktową odrazę do tej obłąkanej, a teraz lękam się jej wprost jak widma. Mam wrażenie, że wczoraj, już po twoim odejściu, gdy wyszłam na chwilę do loggi w parterze, by odetchnąć wieczornym chłodem, Rotonda usiłowała podpłynąć do mnie na gondoli.

— To niemożliwe! — zaprzeczyłem żywo. — Zdawało ci się. Czyżby śmiała?

— Jestem pewna, że to była ona; poznałam ją po stroju, po tym okropnym pół hełmie, pół kapeluszu. Była już na linii moich schodów i widocznie chciała tu wylądować. Przerażona uciekłam w głąb domu i zaryglowałam za sobą bramę wchodową. To zuchwała wariatka! Nie powinieneś teraz odstępować ode mnie na krok; ja się boję, Adamello…

------------------------------------------------

14 września

A przecież Rotunda jest o mnie zazdrosna! Zazdrosna jak o kochanego mężczyznę! Przekonała mnie o tym dzisiejsza śmieszna w istocie rzeczy przygoda na Ponte Rialto.

Poszliśmy tam z Inezą w samo południe, przypatrzyć się wzmożonemu z powodu jarmarku ruchowi i obejrzeć bazary. Most roił się od przechodniów, przekupni i kupujących; zwłaszcza ciemnowłose, niebieskookie mieszczanki, cittadine weneckie, o powłóczystych spojrzeniach, w czarnych, żałobnych sukniach i tradycyjnych szalach i mantylach, rej wodziły w rozkrzyczanym i roznamiętnionym gorączką targu zbiorowisku.

Zatrzymaliśmy się przed bazarem signor Giuliana, który głośno i z emfazą wyliczał zalety swych naszyjników. Jeden z nich z owalnych ziarn perłowej masy podobał się Inezie. Przerwałem przekupniowi potok pochwał na rzecz towaru i zapytałem o cenę. Podał ją z wyszukaną nonszalancją, oczywiście podnosząc ją momentalnie w dwójnasób. Zapłaciłem i już mieliśmy odejść, gdy wtem obok donni de Orpega wyrosła jak spod ziemi Rotunda. Zanim zdołałem jej przeszkodzić, wyrwała Inezie z rąk naszyjnik i zniknęła ze zdobyczą w otaczającym nas tłumie. Stało się tak niespodzianie, że w pierwszej chwili wszyscyśmy oniemieli ze zdumienia. Dopiero po czasie zerwała się burza okrzyków i posypały się dosadne epitety pod adresem obłąkanej:

— Ladra Rotonda! Ladra, ladra!

Kilka osób rzuciło się nawet w pogoń za zbiegłą. Na twarzy Inezy zbladłej z przerażenia pojawił się uśmiech.

— Lasciate la! — uspokajała oburzonych. — Lasciate la povera pazza! Non m'importa!

A potem rzekła do mnie półgłosem:

— Niechaj jej służy. W gruncie rzeczy zadowolona jestem z tego, co zaszło. Może nareszcie pozostawi nas w spokoju.

------------------------------------------------

Zajście na Rialto zaniepokoiło mnie na serio i poważnie zatroskałem się o bezpieczeństwo Inezy. Tegoż jeszcze wieczora postanowiliśmy opuścić Wenecję i przenieść się na Chioggię. Zamiar nasz mieliśmy zrealizować zaraz nazajutrz po południu. Ponieważ parowiec, kursujący między Wenecją a malowniczą wyspą w południowej części laguny, odjeżdżał koło piątej, a żegluga trwa około dwóch godzin, spodziewaliśmy się przed nocą stanąć u celu i znaleźć tymczasowy przytułek w jednym z hoteli. Potem miałem wynająć jakąś willę od strony Adriatyku i tam zamieszkać z Inezą.

Na układaniu planów i przygotowaniach do podróży upłynął nam wieczór i część nocy. Ineza była bardzo ożywiona i z błyszczącymi gorączkowo oczyma żegnała mnie około północy. Umówiliśmy się, że przyjdę po nią nazajutrz o trzeciej i gondolą podpłyniemy do przystani w kanale św. Marka. Odszedłem z uczuciem ulgi i wkrótce zasnąłem głęboko.

Ranek dnia następnego poświęciłem załatwieniu sprawunków związanych z przeprowadzką, a w południe zjadłem obiad w trattoria na Cannareggio. Gdy opuszczałem restaurację, była godzina druga. Opanowany już przez nerwicę podróży przeszedłem się parę razy po calle Vittorio Emanuele, spaliłem mnóstwo papierosów i nie mogąc doczekać się godziny trzeciej, kazałem pierwszemu z brzegu gondolierowi zawieźć się do Inezy. Gdy podpływaliśmy pod pałac, zauważyłem u stopni debarkaderu jakąś gondolę uwiązaną do jednego z błękitnych słupów. Łódka nie należała do Inezy i gondolierem drzemiącym na ławce nie był Beppo.

— Czy seniora ma gości? — zapytałem go niechętnie.

Przewoźnik ziewnął i przeciągając się leniwo, odpowiedział z dziwnym uśmiechem:

— O tak, signora ma gościa — rzadkiego gościa.

Gdy wszedłem na stopnie, kotara oddzielająca loggię od wnętrza rozchyliła się i wyszła Rotunda. Spostrzegłszy mię, drgnęła, lecz natychmiast opanowała się i obojętna, z kamiennym spokojem na twarzy chciała mnie minąć. Zawrzałem gniewem.

— Czego tu szukasz? — zapytałem ostro. — Dlaczego włóczysz się koło tego domu?

Zbyła mnie milczeniem i zeszedłszy po schodkach, wsiadła do swej gondoli. Plusnęło skrzele wiosła, sfałdowała się woda i łódź wysunęła się skwapliwie na środek kanału.

Rzuciłem się ku wejściu i odsunąwszy draperię, wpadłem do przedsionka. Tu, na posadzce pod jedną z kolumn leżała na wznak Ineza; w piersi jej wbity po rękojeść tkwił wenecki puginał. Pewną miała rękę Gina Vamparone, pewną i niezawodną: ugodziła w samo serce…

------------------------------------------------

I znów jest piękne, weneckie popołudnie, słońce gra na opalowej fali i roztocz laguny skrzy się miriadami blasków. I znów, jak dnia pierwszego, kiedy ją poznałem, odbijam od Fondamente Nuove z moją ukochaną. I jak wtedy, płyniemy znów w tę samą stronę: ku Wyspie Cmentarnej…

Pochylam się ku małym, w atłasowe ciżmy odzianym stopom, tulę je do ust mych i słyszę, jak poza mną, na wyżce łodzi ktoś płacze… To Beppo — nasz gondolier…

Wenecja, lipiec r. 1927

Namiętność, 6 Пристрасть Passion, 6 Пристрасть, 6

30 sierpnia серпня 30th of August 30 серпня

Zbliżyła się do otomany na środku pokoju i szybko zaczęła rozbierać się. Наблизилася|до|до|оттоманки|на|середині|кімнати|і|швидко|почала|роздягатися|себе Вона підійшла до оттоманки в центрі кімнати і швидко почала роздягатися. Jak pod dotknięciem różdżki czarodziejskiej przeistoczyła się jej postać. Як|під|дотиком|чарівної палички|чарівної|перетворилася|себе|її|постать Як під дотиком чарівної палички, її постать перетворилася. Odpadły zakurzone i brudne łachmany jej codziennego stroju, zniknęła śmieszna krynolina i w pęku czerwonych promieni stanęła bujna, rudowłosa piękność. Відпали|запилені|і|брудні|лахміття|її|щоденного|вбрання|зникла|смішна|кринолін|і|в|пучку|червоних|променів|стала|пишна|рудоволоса|краса Злетіли запилені та брудні лахміття її повсякденного вбрання, зникла смішна криноліна, і в пучку червоних променів постала пишна, рудоволоса красуня. Nie była to już Donna Rotonda, ponure straszydło na dzieci, smutno-groźne widmo drzemiącej laguny — to była Gina Vamparone, nieszczęśliwe dziecię ludu weneckiego, rozkwitłe w zaciszu samotnego pałacu w cudną, obłąkaną z miłości kobietę. Не|була|це|вже|Донна|Ротонда|похмуре|лякало|для|дітей|||привид|що дрімає|лагуни|це|була|Джина|Вампароне|нещасливе|дитя|народу|венеційського|розквітле|в|затишку|самотнього|палацу|в|чудову|божевільну|від|любові|жінку Це вже не була Донна Ротонда, похмуре страхіття для дітей, сумно-страшне привид дрімаючої лагуни — це була Джина Вампароне, нещасна дитина венеційського народу, що розцвіла в затишку самотнього палацу в чудову, божевільну від кохання жінку. W obliczu swej dumnej, królewskiej nagości zmieniła się do niepoznania. У|обличчі|її|гордої|королівської|наготи|змінилася|сама|до|непізнавання У обличчі своєї гордої, королівської наготи вона змінилася до невпізнання. Rysy twarzy złagodniały, zatarła się surowość zaciętych ust, a ciemnofiołkowe oczy nabrały wilgotnych blasków. Риси|обличчя|пом'якшилися|стерла|себе|суворість|стиснених|губ|а|темно-фіолетові|очі|набрали|вологих|блисків Риси обличчя пом'якшилися, зникла суворість стиснутих уст, а темно-фіолетові очі набули вологого блиску. Była doskonale piękna. Була|досконало|красива Вона була бездоганно прекрасна. Takie kobiety musiał widywać w ukochanym mieście boski Tycjan i takie mu się zwidziały później w jego twórczej wizji Donna incomparabile… Такі|жінки|мусив|бачити|в|улюбленому|місті|божественний|Тиціан|і|такі|йому|собі|уявилися|пізніше|в|його|творчій|візії|Дона|неперевершена Такі жінки, напевно, бачив у коханому місті божественний Тиціан, і такі йому уявлялися пізніше в його творчій візії Donna incomparabile…

Nasyciwszy oczy widokiem własnej krasy, zaczęła z powrotem ubierać się. Наситивши|очі|видом|власної|краси|почала|||одягатися|себе Наситивши очі виглядом власної краси, вона почала знову одягатися. Lecz teraz włożyła strój zgoła odmienny. Але|тепер|наділа|одяг|зовсім|інший Але тепер вона наділа зовсім інший одяг. Kosztowny był i stylowy, jakby wzorowany na jednym z kobiecych portretów naprzeciw niej na ścianie. Дорогий|був|і|стильний|ніби|зразок|на|одному|з|жіночих|портретів|навпроти|неї|на|стіні Він був дорогим і стильним, ніби зразком одного з жіночих портретів навпроти неї на стіні.

W błękitnej, brokatowej sukni z kołnierzem rozchylającym się jak kielich tulipanu dookoła prześlicznej szyi podobna była teraz Gina do jakiejś Lukrecji Borgia lub demonicznej Beatryczy, która pod czarem zaklęcia zstąpiła z ram renesansowego obrazu. У|блакитній|з блискітками|сукні|з|коміром|розкриваючим|ся|як|келих|тюльпана|навколо|надзвичайно красивої|шиї|схожа|була|тепер|Гіна|до|якоїсь|Луцірції|Борджі|або|демонічної|Беатріче|яка|під|чарами|закляття|зійшла|з|рам|ренесансного|образу У блакитній, блискучій сукні з коміром, що розкривається, як чашечка тюльпана, навколо прекрасної шиї, Джина тепер нагадувала якусь Лукрецію Борджію або демонічну Беатріс, яка під чарами закляття зійшла з рамки ренесансної картини. Uśmiech zalotny zaigrał w oczach, zstąpił ku wargom kusząco rozchylonym i rozpłynął się powoli w kątach ust. Усмішка|звабливий|заіскрив|в|очах|зійшов|до|губам|спокусливо|розкритим|і|розчинився||повільно|в|кутах|губ Звабливий усміх заграв у її очах, спустився до губ, спокусливо розкритих, і повільно розплився в куточках уст. Może przypomniały jej się lata miłości i szczęścia? Може|нагадали|їй|себе|роки|любові|і|щастя Можливо, їй згадалися роки любові та щастя? Może powtarzała jedną ze scen, której była protagonistką? Може|повторювала|одну|з|сцен|якої|була|протагоністкою Можливо, вона повторювала одну зі сцен, в якій була протагоністкою? Może to *on* ją tak ubierał, stylizując na modłę wielkich włoskich piękności?… Може|це|він|її|так|одягав|стилізуючи|в|стиль|великих|італійських|красунь Можливо, це *він* так її одягав, стилізуючи на манер великих італійських красунь?…

— Giorgio mio! Джорджо|мій — Джорджо мій! Giorgio mio! Джорджо|мій Джорджо мій! Mio carissimo Giorgino! Мій|найдорожчий|Джорджино Мій найдорожчий Джорджино!

------------------------------------------------ ------------------------------------------------

6 września вересня 6 вересня

Od pamiętnego zajścia w nocy z 29 na 30 sierpnia upłynął tydzień. Від|пам'ятного|інциденту|в|ніч|з|на|серпня|минув|тиждень Від пам'ятного випадку в ніч з 29 на 30 серпня минув тиждень. Niby nic się nie zmieniło. Ніби|нічого|(частка дієслова)|не|змінилося Ніби нічого не змінилося. Jak przedtem, codziennie widujemy się z Inezą i pijemy rozkosz ze wspólnego kielicha, jak dawniej, pływamy gondolą po lagunie i robimy bliższe lub dalsze wycieczki. Як|раніше|щодня|бачимо|одне одного|з|Інею|і|п'ємо|насолоду|з|спільного|келиха|як|колись|плаваємо|на гондолі|по|лагуні|і|робимо|ближчі|або|дальші|екскурсії Як і раніше, щодня ми зустрічаємося з Інею і п'ємо насолоду з спільного келиха, як колись, плаваємо гондолою по лагуні і робимо ближчі або дальші екскурсії. A jednak coś wkradło się do naszego stosunku i położyło się w poprzek nieokreślonym sprzeciwem. А|все ж|щось|вкралося|до нашого|до|нашого|стосунку|і|поклалося|до нашого|в||невизначеним|запереченням А все ж щось вкралося в наші стосунки і поклалося поперек невизначеним запереченням.

Parę już razy przyłapała mnie Inez na tym, że bez widocznego powodu popadłem w zamyślenie; kiedy indziej zrobiła mi pełen goryczy wyrzut, że nieraz wśród miłosnych uniesień czynię wrażenie roztargnionego. кілька|вже|разів|спіймала|мене|Інес|на|цьому|що|без|видимого|причини|я впав|в|задуму|коли||зробила|мені|повний|гіркоти|докір|що|не раз|серед|любовних|злетів|я справляю|враження|розсіяного Кілька разів Інеса ловила мене на тому, що без видимої причини я впадав у роздуми; іноді вона робила мені повний гіркоти докір, що не раз серед любовних поривів я справляю враження розсіяного. Lecz i ja zauważyłem zmiany u niej. Але|і|я|помітив|зміни|у|неї Але і я помітив зміни в ній. Nie było w nich nic takiego, co by mogło mi świadczyć o ochłodzeniu jej uczuć ku mnie: zmiany te miały charakter specjalny. Не|було|в|них|нічого|такого|що|б|могло|мені|свідчити|про|охолодженні|її|почуттів|до|мене|зміни|ці|мали|характер|спеціальний Не було в них нічого такого, що могло б свідчити про охолодження її почуттів до мене: ці зміни мали спеціальний характер. Donia Orpega stała się od pewnego czasu lękliwa i nerwowa. Доня|Орпега|стала|(зворотне дієслово)|від|певного|часу|боязка|і|нервова Донія Орпега стала останнім часом боязкою та нервовою. Lada szmer budzi w niej przesadną obawę, lada cień rozrasta się do wymiarów grozy. Лада|шум|будить|в|ній|надмірну|тривогу|будь-який|тінь|розростається|ся|до|розмірів|жаху Будь-який шурхіт викликає в ній надмірний страх, будь-яка тінь розростається до розмірів жаху. W ostatnich czasach zdaje się ustawicznie czegoś nasłuchiwać, na coś czekać. В|останніх|часах|здається|себе|постійно|чогось|прислухатися|на|щось|чекати В останні часи здається, що вона постійно чогось прислухається, на щось чекає.

Onegdaj wieczorem przytuliła się do mnie drżąca, a zapytana o powód, odpowiedziała: Одного вечора|ввечері|притулилася|до мене|||тремтяча|а|запитана|про|причину|відповіла Одного вечора вона притулилася до мене тремтячи, а на запитання про причину відповіла:

— Ciągle mi się zdaje, że ktoś skrada się ku mnie cichymi kroki lub że czai się poza moimi plecyma. Постійно|мені|здається|здається|що|хтось|підкрадається|до мене|до|мене|тихими|кроками|або|що|підстерігає|себе|поза|моїми|спинами — Постійно мені здається, що хтось крадеться до мене тихими кроками або що хтось чекає за моєю спиною. Kiedy indziej znów mam wrażenie, że ktoś tu miał przyjść i zatrzymał się w drodze; lecz zamiaru swego nie zaniechał — tylko go na czas pewien odłożył — na termin nieokreślony. Коли|інакше|знову|маю|враження|що|хтось|тут|мав|прийти|і|зупинився|в||дорозі|але|наміру|свого|не|відмовився|тільки|його|на|час|певний|відкладав|на|термін|невизначений Інколи знову я маю відчуття, що хтось тут мав прийти і зупинився в дорозі; але свого наміру не відмовився — тільки відкладав його на певний час — на невизначений термін.

— Jakiej decyzji? Якої|рішення — Якого рішення?

------------------------------------------------ ------------------------------------------------

10 września вересня 10 вересня

— Co, carissima? Що|дорога — Що, каріссіма?

Innym razem w czasie mej nieobecności niespodzianie zjawiła się Rotunda w ogrodzie Papadopoli, gdzie donia Orpega oczekiwała mego przybycia. Іншим|разом|в|час|моєї|відсутності|несподівано|з'явилася||Ротонда|в|саду|Пападополі|де|доня|Орпега|чекала|мого|прибуття Іншого разу під час моєї відсутності несподівано з'явилася Ротунда в саду Пападополі, де доня Орпега чекала на моє прибуття. Wysunęła się spoza grupy drzew tak nagle, że Inez mimo woli wydała okrzyk przerażenia. Висунулася|себе|з-за|групи|дерев|так||що|Інес|всупереч|волі|видала|крик|жаху Вона висунулася з-за групи дерев так раптово, що Інеза мимоволі видала крик жаху. Na szczęście w tejże chwili nadszedłem. На|щастя|в|цій|миті|я прийшов На щастя, в цю ж мить я прийшов. To właśnie spotkanie utrwaliło we mnie podejrzenie, że Donna Rotonda prześladuje Inezę. Це|якраз|зустріч|закріпило|в|мені|підозру|що|Донна|Ротонда|переслідує|Інезу Саме зустріч закріпила в мені підозру, що Донна Ротонда переслідує Інезу.

Bo moją osobę zdaje się zupełnie ignorować, jak gdybym dla niej nie istniał. Бо|мою|особу|здається|ся|зовсім|ігнорувати|як|якби я|для|неї|не|існував Бо мою особу, здається, зовсім ігнорує, наче я для неї не існую. Byłżeby to tylko manewr zazdrosnej kobiety? був би|це|тільки|маневр|заздрісної|жінки Чи це лише маневр ревнивої жінки? Chociaż skąd ta pewność, że Gina jest o mnie zazdrosna, że nie kierują nią zgoła inne motywy? Хоча|звідки|ця|впевненість|що|Джина|є|про|мене|заздрісна|що|не|керують||зовсім|інші|мотиви Хоча звідки ця впевненість, що Джина за мною ревнує, що не керують нею зовсім інші мотиви? Może ja rzeczywiście miałem być tylko „łącznikiem” między tymi dwiema kobietami, łącznikiem i niczym więcej? Може|я|справді|мав|бути|тільки|зв'язуючим|між|цими|двома|жінками|зв'язуючим|і|нічим|більше Можливо, я справді мав бути лише «з'єднувачем» між цими двома жінками, з'єднувачем і нічим більше? To pewna, że szuka zbliżenia tylko do Inezy. Це|певна|що|шукає|зближення|тільки|до|Інези Це певно, що вона шукає наближення лише до Інези. I to właśnie przejmuje donię dreszczem przerażenia. Я|це|якраз|охоплює|доню|дригою|страху І саме це викликає в доні тремтіння жаху.

— Jestem pewna, że to była ona; poznałam ją po stroju, po tym okropnym pół hełmie, pół kapeluszu. Я|впевнена|що|це|була|вона|я впізнала|її|за|вбранням|за|тим|жахливим|напів|шоломом|напів|капелюхом — Я впевнена, що це була вона; я впізнала її по вбранню, по цьому жахливому напівшоломі, напівкапелюсі. Była już na linii moich schodów i widocznie chciała tu wylądować. Була|вже|на|лінії|моїх|сходів|і|видно|хотіла|тут|приземлитися Вона вже була на сходах і, очевидно, хотіла тут приземлитися. Przerażona uciekłam w głąb domu i zaryglowałam za sobą bramę wchodową. Перелякана|втекла|в|глибину|дому|і|зачиніла на засув|за|собою|ворота|вхідні Перелякана, я втекла в глибину дому і зачиніла за собою вхідні двері. To zuchwała wariatka! Це|зухвала|божевільна Це зухвала божевільна! Nie powinieneś teraz odstępować ode mnie na krok; ja się boję, Adamello… Не|повинен|зараз|відходити|||на|крок;|я|себе|боюся|Адамелло Ти не повинен зараз відступати від мене на крок; я боюся, Адамелло…

------------------------------------------------ ------------------------------------------------

14 września вересня 14 вересня

Poszliśmy tam z Inezą w samo południe, przypatrzyć się wzmożonemu z powodu jarmarku ruchowi i obejrzeć bazary. Ми пішли|туди|з||в|рівно|опівдні|придивитися|себе|посиленому|з|причини|ярмарку|руху|і|оглянути|базари Ми пішли туди з Інезою опівдні, щоб подивитися на посилений через ярмарок рух і оглянути базари. Most roił się od przechodniów, przekupni i kupujących; zwłaszcza ciemnowłose, niebieskookie mieszczanki, cittadine weneckie, o powłóczystych spojrzeniach, w czarnych, żałobnych sukniach i tradycyjnych szalach i mantylach, rej wodziły w rozkrzyczanym i roznamiętnionym gorączką targu zbiorowisku. Мост|роїв|себе|від|перехожих|перекупників|і|покупців|особливо|темноволосі|блакитноокі|городянки|громадянки|венеційські|з|повільних|поглядах|в|чорних|траурних|сукнях|і|традиційних|шалях|і|мантилях|керували|вели|в|розгомоненому|і|збудженому|гарячкою|ринку|скупченні Міст кишів пішоходами, торговцями та покупцями; особливо темноволосі, блакитноокі міщанки, венеційки, з мрійливими поглядами, у чорних, траурних сукнях та традиційних шалях і мантіях, вели хоровод у галасливому та захопленому гарячкою торгівлі скупченні.

Zatrzymaliśmy się przed bazarem signor Giuliana, który głośno i z emfazą wyliczał zalety swych naszyjników. Зупинилися|(частка дієслова)|перед|базаром|пан|Джуліана|який|голосно|і|з|емоційно|перераховував|переваги|своїх|намист Ми зупинилися перед базаром сеньйора Джуліано, який голосно і з емоціями перераховував переваги своїх намист. Jeden z nich z owalnych ziarn perłowej masy podobał się Inezie. Один|з|них|з|овальних|зерен|перлової|маси|сподобався|їй| Одне з них з овальних зерен перлової маси сподобалося Інезі. Przerwałem przekupniowi potok pochwał na rzecz towaru i zapytałem o cenę. Я перервав|хабарнику|потік|похвали|на|користь|товару|і|я запитав|про|ціну Я перервав потік похвал на адресу товару, звернувшись до перекупника з питанням про ціну. Podał ją z wyszukaną nonszalancją, oczywiście podnosząc ją momentalnie w dwójnasób. Подавав|її|з|вишуканою|ноншалянсом|звичайно|піднімаючи|її|миттєво|в|двічі Він назвав її з вишуканою нехтуванням, звичайно, миттєво підвищивши її вдвічі. Zapłaciłem i już mieliśmy odejść, gdy wtem obok donni de Orpega wyrosła jak spod ziemi Rotunda. Я заплатив|і|вже|ми мали|піти|коли|раптом|поруч|донні|де|Орпеги|виросла|як|з-під|землі|Ротонда Я заплатив, і ми вже збиралися йти, коли раптом поряд з донною де Орпега, як з-під землі, виросла Ротунда. Zanim zdołałem jej przeszkodzić, wyrwała Inezie z rąk naszyjnik i zniknęła ze zdobyczą w otaczającym nas tłumie. Перш ніж|я встиг|їй|завадити|вирвала|Інезі|з|рук|намисто|і|зникла|з|здобиччю|в|що оточував|нас|натовпі Перш ніж я встиг їй завадити, вона вирвала у Інезі з рук намисто і зникла з трофеєм у натовпі, що оточував нас. Stało się tak niespodzianie, że w pierwszej chwili wszyscyśmy oniemieli ze zdumienia. Стало|ся|так|несподівано|що|в|першій|миті|ми всі|онеміли|від|здивування Це сталося так несподівано, що в першу мить ми всі онеміли від здивування. Dopiero po czasie zerwała się burza okrzyków i posypały się dosadne epitety pod adresem obłąkanej: Лише|через|деякий час|розірвалася||буря|вигуків|і|посипалися||грубі|епітети|на|адресу|божевільної Лише згодом здійнялася буря вигуків і посипалися грубі епітети на адресу божевільної:

— Ladra Rotonda! Ладра|Ротонда — Ладра Ротонда! Ladra, ladra! Ладра|ладра Ладра, ладра!

------------------------------------------------ ------------------------------------------------

Zajście na Rialto zaniepokoiło mnie na serio i poważnie zatroskałem się o bezpieczeństwo Inezy. Інцидент|на|Ріальто|занепокоїло|мене|на|серйозно|і|серйозно|занепокоївся|про себе|про|безпеку|Інези Інцидент на Ріальто серйозно мене занепокоїв, і я серйозно стурбований безпекою Інези. Tegoż jeszcze wieczora postanowiliśmy opuścić Wenecję i przenieść się na Chioggię. того ж|ще|вечора|ми вирішили|покинути|Венецію|і|переїхати|себе|до|Чіоджу Цього ж вечора ми вирішили покинути Венецію і переїхати до Чіоджі. Zamiar nasz mieliśmy zrealizować zaraz nazajutrz po południu. Намір|наш|мали|реалізувати|відразу|наступного дня|після|полудня Наш намір ми планували реалізувати наступного дня після обіду. Ponieważ parowiec, kursujący między Wenecją a malowniczą wyspą w południowej części laguny, odjeżdżał koło piątej, a żegluga trwa około dwóch godzin, spodziewaliśmy się przed nocą stanąć u celu i znaleźć tymczasowy przytułek w jednym z hoteli. Оскільки|паром|що курсує|між|Венецією|і|мальовничою|островом|в|південній|частині|лагуни|відправлявся|близько|п'ятої|а|плавання|триває|близько|двох|годин|ми сподівалися||перед|ніччю|стати|біля|мети|і|знайти|тимчасовий|притулок|в|одному|з| Оскільки пароплав, що курсує між Венецією та мальовничим островом на південь від лагуни, відправлявся близько п'ятої, а подорож тривала близько двох годин, ми сподівалися до ночі дістатися до місця призначення і знайти тимчасовий притулок в одному з готелів. Potem miałem wynająć jakąś willę od strony Adriatyku i tam zamieszkać z Inezą. Потім|я мав|орендувати|якусь|віллу|з|боку|Адріатики|і|там|жити|з|Інею Потім я мав орендувати якусь віллу з боку Адріатики і там жити з Інею.

Na układaniu planów i przygotowaniach do podróży upłynął nam wieczór i część nocy. На|укладанні|планів|і|підготовках|до|подорожі|пройшов|нам|вечір|і|частина|ночі На складанні планів і підготовці до подорожі минув наш вечір і частина ночі. Ineza była bardzo ożywiona i z błyszczącymi gorączkowo oczyma żegnała mnie około północy. Інеза|була|дуже|жвава|і|з|блискучими|гарячково||проводжала|мене|близько|півночі Інеза була дуже жвавою і з блискучими гарячковими очима прощалася зі мною близько півночі. Umówiliśmy się, że przyjdę po nią nazajutrz o trzeciej i gondolą podpłyniemy do przystani w kanale św. Ми домовилися|про|що|я прийду|за|нею|наступного дня|о|третій|і|на гондолі|підійдемо|до|пристані|в|каналі|святого Ми домовилися, що я прийду за нею наступного дня о третій, і на гондолі підпливемо до пристані в каналі святого. Marka. Марка Марка. Odszedłem z uczuciem ulgi i wkrótce zasnąłem głęboko. Я пішов|з|почуттям|полегшення|і|незабаром|я заснув|глибоко Я пішов з почуттям полегшення і незабаром глибоко заснув.

Gdy wszedłem na stopnie, kotara oddzielająca loggię od wnętrza rozchyliła się i wyszła Rotunda. Коли||на|сходи|завіса|що відділяє|лоджію|від|внутрішнього простору|розсунулася|сама|і|вийшла|Ротонда Коли я піднявся на сходи, завіса, що відділяла логгію від внутрішнього приміщення, розсунулася, і вийшла Ротунда. Spostrzegłszy mię, drgnęła, lecz natychmiast opanowała się i obojętna, z kamiennym spokojem na twarzy chciała mnie minąć. Помітивши|мене|здригнулася|але|негайно|опанувала|себе|і|байдужа|з|кам'яним|спокоєм|на|обличчі|хотіла|мене|обійти Звернувши на мене увагу, вона здригнулася, але відразу ж опанувала себе і, байдужа, з кам'яним спокоєм на обличчі, хотіла мене обійти. Zawrzałem gniewem. Завржав|гнівом Я закипів гнівом.

------------------------------------------------ ------------------------------------------------

Spoczywa przede mną na dnie czarnej gondoli słodka i pogodna, z uśmiechem na alabastrowej twarzy, w powodzi fiołków i białych róż — śpi cicha i królewska na rozkołysanej fali, a nad nią sklepi się szafirowe niebo… Спочиває|перед|і мною|на|дні|чорної|гондоли|солодка|і|весела|з|усмішкою|на|алебастровій|обличчі|в|потоці|фіалків|і|білих|троянд|спить|тиха|і|королівська|на|розгойданій|хвилі|а|над|нею|покриється||сапфірове|небо Переді мною на дні чорної гондоли спочиває солодка і спокійна, з усмішкою на алебастровому обличчі, у потоці фіалків і білих троянд — вона тихо і королівськи спить на розгойдуваній хвилі, а над нею закривається сапфірове небо…

Wenecja, lipiec r. Венеція|липень|р Венеція, липень р. 1927 1927

SENT_CWT:AFkKFwvL=7.39 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=5.15 uk:AFkKFwvL openai.2025-02-07 ai_request(all=262 err=0.00%) translation(all=209 err=0.00%) cwt(all=2352 err=0.77%)