Tajemnicza wyprawa Tomka - Alfred Szklarski, Pawłow

Pawłow

Pawłow z trudem nadążał za idącymi przed nim bosmanem i Tomkiem. Przyspieszał kroku i ocierając chustką spoconą twarz, nieznacznie zerkał na milczących towarzyszy. Szczególny niepokój wzbudzał w nim Brol, ten rosły, o szerokich barach gorliwy pogromca zwierząt.

Pawłow od dawna odczuwał obawę przed na pozór ociężałymi, dobrodusznymi olbrzymami. Przed kilkunastoma laty właśnie taki człowiek zwichnął w samym zaraniu jego dobrze zapowiadającą się karierę w carskiej ochranie[121] i nawet omal nie pozbawił go życia. Stało się to w Warszawie, dokąd został wówczas odkomenderowany z Petersburga w celu wykrywania polskich rewolucjonistów.

[121] Ochrana – tajna policja w carskiej Rosji.

Zaledwie przybył do Warszawy, nowy zwierzchnik powierzył mu do rozwikłania sprawę potajemnego kolportażu nielegalnej prasy rewolucyjnej. Ambitny młody agent przystąpił do pracy z niezwykłą pasją. Szczęście mu sprzyjało. W niedługim czasie, wiedziony wrodzonym instynktem policyjnym, wykrył ogniwo rozpowszechniające zakazane pisma. Nie chciał z nikim dzielić się sukcesem, zachował więc w tajemnicy wyniki śledztwa i samodzielnie przygotowywał pułapkę, w którą mieli wpaść spiskowcy.

Jak zdołał ustalić, kierownikiem tajnej komórki kolportażu był nauczyciel geografii, a jego stałym łącznikiem młody olbrzym, terminator ślusarski, zatrudniony w warsztatach Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Agent długo snuł wokół nich swą zdradliwą pajęczą sieć. W końcu wiedział już, w jakie dni i o jakiej porze prasa była przynoszona nauczycielowi. Cierpliwość agenta została uwieńczona sukcesem. Uzbrojony w rewolwer przydybał obydwu spiskowców w chwili przekazywania pokaźnej paczki zakazanych pism.

Na swoje nieszczęście nie wziął pod uwagę determinacji oraz odwagi młodych rewolucjonistów. Rosły i pozornie ociężały uczeń ślusarski nieoczekiwanie zwinnym skokiem przypadł do niego, a następnie błyskawicznym uderzeniem pięści w głowę pozbawił przytomności. Wprawdzie Pawłow w ostatniej chwili nacisnął cyngiel, lecz rewolwer, podbity w górę, wypalił w sufit, nie wyrządzając nikomu szkody.

Traf zrządził, że w tym samym domu zamieszkiwał pracownik kancelarii generała-gubernatora Warszawy. Zaalarmowany strzałem, telefonicznie wezwał policję, która znalazła ogłuszonego agenta ochrany. Obydwaj spiskowcy zdążyli się ulotnić z kawalerskiego pokoiku wraz z nielegalną prasą i bronią Pawłowa.

Sprawa niefortunnego agenta nabrała rozgłosu. Jego zwierzchnik, oburzony zatajeniem przed nim wyników śledztwa, skorzystał z okazji i odesłał nielojalnego współpracownika do Rosji, wystawiając mu jednocześnie niepochlebną opinię. Fakt ten poważnie odbił się na dalszej karierze Pawłowa. W kilka miesięcy później przeniesiono go służbowo do Nerczyńska na Syberii.

Mijały lata… Zdolny w swoim fachu agent otrzymał w końcu tak upragniony awans. Został przeznaczony do specjalnych poruczeń przy kancelarii gubernatora. Z czasem zapomniał o dawnym niepowodzeniu.

Pewnego dnia gubernator polecił mu towarzyszyć wyprawie łowców dzikich zwierząt, która udawała się do Kraju Nadamurskiego. Pawłow przyjął rozkaz bez zbytniego entuzjazmu. W dziewiczej tajdze, pełnej drapieżnego zwierza, nie było bezpiecznie. Ponadto grasowały tam bandy bradiagów i chunchuzów. Zaledwie jednak poznał uczestników wyprawy, zapomniał o wszelkich obawach. Nieomylny dotąd instynkt agenta wzbudził w nim podejrzenie, że poszczególni łowcy nie byli w rzeczywistości tymi ludźmi, za których pragnęli uchodzić. Toteż dzień po dniu obserwował ich coraz uważniej…

Masywny i rubaszny Niemiec Brol oraz Anglik Brown szczególnie wywoływali w jego umyśle jakieś mgliste wspomnienia. Sposób poruszania się Brola bardziej przypominał chód marynarza niż łowcy zwierząt. Jak na Niemca, zbyt często wyrywały mu się polskie słowa, które wymawiał tak charakterystyczną gwarą nadwiślańską. Opanowany i małomówny Anglik Brown otaczał młodego uczestnika wyprawy, Tomasza Wilmowskiego, niemal ojcowską troskliwością. Hindus Udadżalaka, nawet w cywilnym ubraniu, sprawiał wrażenie służbistego żołnierza. Kierownik wyprawy, Smuga, trzymał swych podwładnych żelazną ręką. Jego zimne, jakby ostrzegawcze spojrzenia zamykały usta nawet gadatliwemu Brolowi.

Po kilku tygodniach stałego obcowania z tajemniczymi łowcami Pawłow nabrał przekonania, że chwytanie dzikich zwierząt nie jest jedynym celem włóczenia się po tajdze. Przez cały czas bezskutecznie wysilał umysł, by odgadnąć prawdę, aż w końcu dziwny przypadek nasunął mu konkretne podejrzenie. Stało się to wtedy, gdy Udadżalaka przybył do obozu z wiadomością, że podczas polowania na irbisa na drugim brzegu Amuru małą ekspedycję napadła banda chunchuzów. Gdy tylko Pawłow usłyszał, że trzech członków wyprawy udało się do Nerczyńska do szpitala, natychmiast sobie przypomniał pewną sprawę, którą prowadził w tamtym mieście. Mianowicie przechwycił list pisany przez polskiego zesłańca do kogoś przebywającego w Anglii, w którym prosił o pomoc w zorganizowaniu ucieczki z Syberii. Jeśli go pamięć nie zwodziła, odbiorcą listu miał być właśnie ktoś o nazwisku Wilmowski.

Zaledwie myśl ta zakiełkowała mu w głowie, uchwycił się jej kurczowo, albowiem nazwisko młodego łowcy od dawna wydawało mu się dziwnie znajome. Pawłow nie tracił czasu. Korzystając z okazji, natychmiast wysłał list do swego przyjaciela, sztabskapitana żandarmerii w Nerczyńsku, który mógł dostarczyć koniecznych informacji.

Pawłow w wielkim napięciu oczekiwał wiadomości od Gołosowowa. Wykrycie tak niebezpiecznego dla państwa spisku na pewno otworzyłoby mu drogę do dalszej kariery. Jakiż byłby to wspaniały odwet za warszawską klęskę!

Minęło kilka dni, a Gołosowow wciąż nie nadsyłał tak niecierpliwie przez Pawłowa oczekiwanych wiadomości. Agent już zaczął przemyśliwać, kogo by wysłać z drugim ponaglającym listem, gdy naraz Smuga, bosman i Tomek powrócili z Nerczyńska do obozu. Pawłow wprost pożerał ich wzrokiem. Przecież jeśli jego podejrzenia miały okazać się słuszne, to ryzykowny wypad do Nerczyńska nie mógł przynieść pozytywnych wyników. Podejrzany o zamiar ucieczki zesłaniec, właśnie na jego wniosek, został kilka miesięcy temu przetransportowany do Jakucji.

Ku swemu niezadowoleniu Pawłow nie mógł dopatrzyć się w twarzach trzech śmiałków wyrazu jakiejkolwiek konsternacji. Byli trochę znużeni forsowną jazdą, lecz serdecznie witali wszystkich, a bosman i Tomek niemal prześcigali się w opowiadaniu mandżurskich przygód. Dopiero gdy zasiedli do posiłku, Smuga stuknął się dłonią w czoło i lakonicznie oznajmił:

– Do licha, zapomniałem o czymś! Panie Pawłow, oficer żandarmerii w Nerczyńsku prosił mnie o przekazanie panu pewnej wiadomości. Otóż jutro ma pan oczekiwać na przystani zaopatrującej statki w opał na umyślnego posłańca, który tam przybędzie.

Następnego ranka Pawłow zerwał się z posłania już o świcie. Trawiony ciekawością nawet nie zaoponował, gdy Smuga polecił bosmanowi towarzyszyć mu dla bezpieczeństwa w drodze przez tajgę do przystani.

Tego jednak dnia nie doczekali się przybycia posłańca od Gołosowowa. Dwa statki kolejno przybijały do brzegu, by uzupełnić zapas drewna, lecz nikt z pasażerów nie opuścił pokładu. Bosman poufale poklepywał po ramieniu zaaferowanego Pawłowa, pocieszając go, że posłaniec na pewno zjawi się nazajutrz.

Pawłow spędził bezsenną noc w szałasie chińskich kulisów. Bosman zaś zagadywał do niego co chwila i nie oddalał się ani na krok. Na umorzenie frasunku wciąż podsuwał mu swą ulubioną jamajkę.

Nastał ranek. Znów statek zawinął do przystani i po nabraniu drewna popłynął dalej. Posłańca na nim nie było. Nagle około południa przybył Tomek z wiadomością, że dwie godziny temu do obozu przyjechał konny goniec z listem do Pawłowa od sztabskapitana Gołosowowa i czeka tam na niego. Natychmiast wyruszyli w drogę powrotną.

Szybkim krokiem szli teraz przez tajgę, a Pawłow wciąż gubił się w domysłach, jaką to wiadomość przywiózł mu posłaniec Gołosowowa. Nie mógł tylko zrozumieć, dlaczego ominął przystań, która leżała przy szlaku wiodącym w kierunku obozu. Dlaczego rozmowny i przyjacielski jeszcze przed godziną olbrzymi Brol zamilkł nagle i idąc z Tomkiem na przedzie, tylko przez ramię od czasu do czasu obrzucał go drwiącymi spojrzeniami? Jakieś złe przeczucia zaczynały ogarniać Rosjanina. To potężne Niemczysko coraz bardziej zdawało mu się znajome. Gdzie i kiedy on już go spotkał?

Wreszcie doszli na skraj znajomej nadrzecznej polany. Pawłow stanął jak wryty. Obozowisko zniknęło. Nie było namiotów, wozów, klatek ze zwierzętami ani Goldów. Przy kilku objuczonych i przygotowanych do jazdy wierzchem koniach krzątali się tylko Smuga i Brown.

Bezgraniczne zdumienie agenta wkrótce przerodziło się w niepohamowaną wściekłość. Na chwilę zapomniał o przezorności. Podbiegł do Smugi i krzyknął:

– Gdzie jest posłaniec? Co to wszystko znaczy?! Zaraz zdać mi sprawę, bo…

Prawą dłonią sięgnął do kieszeni po rewolwer. Smuga nie wykonał najmniejszego ruchu, tylko głową wskazał Pawłowa komuś stojącemu za jego plecami. Agent mimo wzburzenia spostrzegł ten niemy rozkaz. Uskoczył w bok, wyszarpując broń z kieszeni. Był jednak zbyt powolny, bosman bowiem, zwinnie niczym kot, przypadł do niego i potężny kułak wzniósł się nad jego głową. Pawłow uchylił się, pięść trafiła go w ramię, wytrącając z dłoni broń.

– Dosyć, zostaw go! – krótko rzucił Smuga.

Marynarz nogą odtrącił rewolwer. Tymczasem Pawłow skulony cofał się krok za krokiem, nie mogąc oderwać wzroku od olbrzyma. Teraz już wiedział, dlaczego jego twarz wydawała mu się tak dziwnie znajoma! Ten drapieżny, błyskawiczny skok i pięść jak ukuta z żelaza pomogły mu rozpoznać w domniemanym Niemcu dawnego terminatora ślusarskiego z Warszawy, który już raz w podobnej sytuacji stanął na jego drodze. Jeśli to on znalazł się tutaj w tajdze pod przybranym nazwiskiem, to Anglik Brown, tak doskonale znający geografię, na pewno był owym nauczycielem, kierownikiem komórki kolportującej nielegalne pisma…

Jakby w nagłym olśnieniu Pawłow spojrzał na Wilmowskiego, potem na bosmana i nareszcie rozpoznał swych starych wrogów. Teraz wszakże był już na tyle doświadczonym agentem tajnej policji, że pojął śmiertelne niebezpieczeństwo, w jakim się znalazł. Jeżeli oni również go poznają, zginie niezawodnie!

Opanował wzburzenie. Wymuszony uśmiech pojawił się na jego twarzy. Przecież od tamtych wydarzeń w Warszawie upłynęło kilkanaście lat. Wszyscy zmienili się przez ten czas. On sam, tylko dzięki zbiegowi okoliczności, rozpoznał spiskowców dopiero teraz, mimo że wówczas śledził ich przez parę tygodni. Mało było prawdopodobne, aby oni przypomnieli sobie jego twarz, widzianą wtedy zaledwie przez kilka chwil.

Pawłow, by zyskać na czasie, pocierał bolące ramię i uśmiechał się wymuszenie. Nieznacznie obserwując przeciwników, dostrzegł wyraz ulgi na twarzy domniemanego geografa.

„No, nie jest tak źle! – pomyślał. – Ten jest zadowolony, że jeszcze żyję, a więc nie mają zamiaru zaraz mnie zabić”.

Podczas długich łowów w tajdze Pawłow doskonale podpatrzył usposobienia i charaktery uczestników wyprawy. Od Smugi i dawnego terminatora nie mógł spodziewać się pobłażania, natomiast pozostali dwaj zawsze unikali gwałtu. W nich też obecnie pokładał Pawłow całą swoją nadzieję.

– Gdzie wreszcie jest posłaniec sztabskapitana? – ponowił pytanie już tylko trochę karcącym tonem.

Smuga przez cały czas obserwował go bacznie. Widząc nagłą zmianę w zachowaniu, przystąpił do niego i rzekł:

– Najlepiej zagrajmy w otwarte karty, panie Pawłow. To chyba wiele panu wyjaśni!

Pawłow pobladł, ujrzawszy w ręku Smugi swój list pisany do Gołosowowa. A więc jednak nie mylił się! Oni naprawdę przybyli na Syberię z zamiarem uprowadzenia tamtego zesłańca! Ponieważ nie znaleźli go w Nerczyńsku, teraz zapewne chcą przekraść się do Ałdanu. Dlatego zlikwidowali obóz, który byłby im jedynie zawadą, dlatego też pozbyli się Goldów.

Ciężkie westchnienie wyrwało się z piersi agenta. Za wszelką cenę musiał zyskać na czasie. Każde nieopatrzne słowo mogło ściągnąć na niego śmierć, natomiast gdyby udało mu się wyrwać z rąk spiskowców, zapłaciłby im jednym zamachem za swoje niepowodzenie w Warszawie i tutaj!

Smuga, jakby czytając w jego myśli, rozkazał:

– Brol, opróżnij kieszenie pana Pawłowa!

– Nie macie prawa, to gwałt na osobie urzędowej – zaprotestował agent. – Ciężko za to odpowiecie przed władzami!

– Lepiej módl się pan, panie Pawłow, żebym nie stracił cierpliwości – powiedział bosman. – Gwiżdżę na twoje władze! Gdyby to ode mnie zależało, już byś gnił w ziemi!

Bezceremonialnie zaczął rewidować agenta. Zabrał mu scyzoryk, notes, ołówek, drugi rewolwer i dokumenty.

Smuga bardzo uważnie przejrzał dokumenty, po czym podał je Wilmowskiemu, mówiąc:

– Zapamiętaj to sobie dobrze, panie Pawłow: od tej chwili pan Brown jest agentem do specjalnych poruczeń przy kancelarii gubernatora. Zastąpi cię godnie, możesz się nie obawiać.

– Nie zapominajcie, że znajdujecie się w głębi Syberii należącej do cara rosyjskiego – odparł Pawłow, nie mogąc opanować gniewu. – Możecie jeszcze gorzko żałować swego postępku.

– Nie groź – zgromił go Smuga. – Zlecam panu Brolowi opiekę nad tobą. Za najmniejszą próbę ucieczki lub zdradzenia nas otrzymasz pchnięcie nożem. Zapewniam cię, że panu Brolowi nie zadrży ręka i niezawodnie trafi prosto w serce!

To hear audio for this text, and to learn the vocabulary sign up for a free LingQ account.

Откройте этот урок на LingQ

Pawłow Павлов Павлов

Pawłow z trudem nadążał za idącymi przed nim bosmanem i Tomkiem. Павлов|с|трудом|успевал|за|идущими|перед|ним|босманом|и|Томком |||встигав||||||| Павлов с трудом успевал за идущими перед ним боцманом и Томком. Przyspieszał kroku i ocierając chustką spoconą twarz, nieznacznie zerkał na milczących towarzyszy. Ускорялся|шага|и|вытирая|платком|потную|лицо|незаметно|смотрел|на|молчаливых|спутников Он ускорял шаг и, вытирая пот с лица платком, слегка поглядывал на молчаливых спутников. Szczególny niepokój wzbudzał w nim Brol, ten rosły, o szerokich barach gorliwy pogromca zwierząt. особый|беспокойство|вызывал|в|нем|Брол|тот|высокий|с|широкими|плечами|усердный|истребитель|животных Особое беспокойство вызывал у него Брол, этот рослый, широкоплечий рьяный истребитель животных.

Jak zdołał ustalić, kierownikiem tajnej komórki kolportażu był nauczyciel geografii, a jego stałym łącznikiem młody olbrzym, terminator ślusarski, zatrudniony w warsztatach Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Как|смог|установить|руководителем|секретной|ячейки|распространения|был|учитель|географии|а|его|постоянным|связным|молодой|великан|терминатор|слесарный|нанятый|в|мастерских|Железной дороги|| ||||||||||||||||термінатор(1) слюсар||||||| Как ему удалось выяснить, руководителем тайной ячейки распространения был учитель географии, а его постоянным связным - молодой великан, слесарный терминатор, работающий в мастерских Варшавско-Венской железной дороги. Agent długo snuł wokół nich swą zdradliwą pajęczą sieć. Агент|долго|плёл|вокруг|них|свою|предательскую|паучью|сеть Агент долго плел вокруг них свою предательскую паутину. W końcu wiedział już, w jakie dni i o jakiej porze prasa była przynoszona nauczycielowi. В|конце|знал|уже|в|какие|дни|и|в|каком|времени|газета|была|приносилась|учителю В конце концов, он уже знал, в какие дни и в какое время газеты приносили учителю. Cierpliwość agenta została uwieńczona sukcesem. Терпение|агента|была|увенчана|успехом Терпение агента увенчалось успехом. Uzbrojony w rewolwer przydybał obydwu spiskowców w chwili przekazywania pokaźnej paczki zakazanych pism. Вооруженный|в|револьвер|поймал|обоих|заговорщиков|в|момент|передачи|значительной|упаковки|запрещенных|писем |||||||||значну||| Вооруженный револьвером, он поймал обоих заговорщиков в момент передачи крупной партии запрещенных материалов.

Traf zrządził, że w tym samym domu zamieszkiwał pracownik kancelarii generała-gubernatora Warszawy. Удача|распорядился|что|в|этом|самом|доме|жил|работник|канцелярии|||Варшавы Случайно так вышло, что в том же доме жил сотрудник канцелярии генерал-губернатора Варшавы. Zaalarmowany strzałem, telefonicznie wezwał policję, która znalazła ogłuszonego agenta ochrany. Встревоженный|выстрелом|по телефону|вызвал|полицию|которая|нашла|оглушенного|агента|охраны Встревоженный выстрелом, он вызвал полицию по телефону, которая нашла оглушенного агента охраны. Obydwaj spiskowcy zdążyli się ulotnić z kawalerskiego pokoiku wraz z nielegalną prasą i bronią Pawłowa. Оба|заговорщика|успели|себя|скрыться|из|холостяцкого|номера|вместе|с|нелегальной|печатью|и|оружием|Павлова Оба заговорщика успели скрыться из холостяцкой комнатки вместе с нелегальной прессой и оружием Павлова.

Sprawa niefortunnego agenta nabrała rozgłosu. Дело|неудачного|агента|приобрело|огласку Дело неудачного агента стало широко известным. Jego zwierzchnik, oburzony zatajeniem przed nim wyników śledztwa, skorzystał z okazji i odesłał nielojalnego współpracownika do Rosji, wystawiając mu jednocześnie niepochlebną opinię. Его|начальник|возмущенный|сокрытием|от|него|результатов|расследования|воспользовался|с|возможностью|и|отправил|нелояльного|сотрудника|в|Россию|выставляя|ему|одновременно|неблагоприятную|оценку ||||||||||||||||||||негативну| Его начальник, возмущенный сокрытием от него результатов расследования, воспользовался случаем и отправил нелояльного сотрудника в Россию, одновременно выставив ему неблагоприятную характеристику. Fakt ten poważnie odbił się na dalszej karierze Pawłowa. Факт|этот|серьезно|отразился|на|на|дальнейшей|карьере|Павлова Этот факт серьезно отразился на дальнейшей карьере Павлова. W kilka miesięcy później przeniesiono go służbowo do Nerczyńska na Syberii. В|несколько|месяцев|позже|перевели|его|по службе|в|Нерчинск|на|Сибири Через несколько месяцев его перевели по службе в Нерчинск на Сибири.

Po kilku tygodniach stałego obcowania z tajemniczymi łowcami Pawłow nabrał przekonania, że chwytanie dzikich zwierząt nie jest jedynym celem włóczenia się po tajdze. После|нескольких|недель|постоянного|общения|с|таинственными|охотниками|Павлов|приобрел|убеждение|что|ловля|диких|животных|не|является|единственной|целью|бродяжничества|себя|по|тайге После нескольких недель постоянного общения с таинственными охотниками Павлов пришел к убеждению, что ловля диких животных не является единственной целью бродяжничества по тайге. Przez cały czas bezskutecznie wysilał umysł, by odgadnąć prawdę, aż w końcu dziwny przypadek nasunął mu konkretne podejrzenie. Через|всё|время|безуспешно|напрягал|ум|чтобы|разгадать|правду|пока|в|конце|странный|случай|навёл|ему|конкретное|подозрение На протяжении всего времени он безуспешно напрягал ум, чтобы разгадать правду, пока в конце концов странный случай не навел его на конкретное подозрение. Stało się to wtedy, gdy Udadżalaka przybył do obozu z wiadomością, że podczas polowania na irbisa na drugim brzegu Amuru małą ekspedycję napadła banda chunchuzów. Произошло|это|тогда||когда|Удаджалака|прибыл|в|лагерь|с|новостью|что|во время|охоты|на|ирбиса|на|втором|берегу|Амура|маленькую|экспедицию|напала|банда|чунгусов Это произошло тогда, когда Удаджалака прибыл в лагерь с новостью о том, что во время охоты на ирбиса на другом берегу Амура небольшую экспедицию напала банда чунгузов. Gdy tylko Pawłow usłyszał, że trzech członków wyprawy udało się do Nerczyńska do szpitala, natychmiast sobie przypomniał pewną sprawę, którą prowadził w tamtym mieście. Когда|только|Павлов|услышал|что|троих|членов|экспедиции|удалось|себя|в|Нерчинск|в|больницу|немедленно|себе|вспомнил|определённую|дело|которую|вел|в|том|городе Как только Павлов услышал, что трое членов экспедиции отправились в Нерчинск в больницу, он сразу вспомнил об одном деле, которое вел в том городе. Mianowicie przechwycił list pisany przez polskiego zesłańca do kogoś przebywającego w Anglii, w którym prosił o pomoc w zorganizowaniu ucieczki z Syberii. а именно|перехватил|письмо|написанное|польского||ссыльного|к|кому-то|находящемуся|в|Англии|в|котором|просил|о|помощи|в|организации|побега|из|Сибири А именно, он перехватил письмо, написанное польским ссыльным кому-то, кто находился в Англии, в котором просил о помощи в организации побега из Сибири. Jeśli go pamięć nie zwodziła, odbiorcą listu miał być właśnie ktoś o nazwisku Wilmowski. Если|его|память|не|обманывала|получателем|письма|должен|был|именно|кто-то|с|фамилией|Вильмовский Если его память не подводила, адресатом письма должен был быть именно кто-то с фамилией Вильмовский.

Pawłow w wielkim napięciu oczekiwał wiadomości od Gołosowowa. Павлов|в|большом|напряжении|ожидал|новости|от|Голосова Павлов с большим напряжением ждал известий от Голосова. Wykrycie tak niebezpiecznego dla państwa spisku na pewno otworzyłoby mu drogę do dalszej kariery. Обнаружение|так|опасного|для|государства|заговора|на|наверняка|открыло бы|ему|путь|к|дальнейшей|карьере Обнаружение такого опасного для государства заговора, безусловно, открыло бы ему путь к дальнейшей карьере. Jakiż byłby to wspaniały odwet za warszawską klęskę! какой|был бы|это|великолепный|месть|за|варшавскую|поражение ||||відплата||| Какой же это был бы великолепный реванш за варшавское поражение!

Ku swemu niezadowoleniu Pawłow nie mógł dopatrzyć się w twarzach trzech śmiałków wyrazu jakiejkolwiek konsternacji. К|своему|недовольству|Павлов|не|мог|разглядеть|себя|в|лицах|трех|смельчаков|выражения|какой-либо|растерянности ||||||||||||||конфузу К своему неудовольствию, Павлов не мог заметить на лицах троих смельчаков выражения какого-либо замешательства. Byli trochę znużeni forsowną jazdą, lecz serdecznie witali wszystkich, a bosman i Tomek niemal prześcigali się w opowiadaniu mandżurskich przygód. Они были|немного|уставшими|напряженной|ездой|но|сердечно|приветствовали|всех|а|боцман|и|Томек|почти|соревновались|друг с другом|в|рассказе|маньчжурских|приключений Они были немного утомлены напряженной ездой, но сердечно приветствовали всех, а боцман и Томек почти соревновались в рассказах о маньчжурских приключениях. Dopiero gdy zasiedli do posiłku, Smuga stuknął się dłonią w czoło i lakonicznie oznajmił: Только|когда|сели|к|еде|Смуга|стукнул|себя|рукой|в|лоб|и|лаконично|сообщил Только когда они сели за стол, Смуга стукнул себя ладонью по лбу и лаконично заявил:

Szybkim krokiem szli teraz przez tajgę, a Pawłow wciąż gubił się w domysłach, jaką to wiadomość przywiózł mu posłaniec Gołosowowa. Быстрым|шагом|шли|теперь|через|тайгу|а|Павлов|все еще|терял|себя|в|догадках|какую|эту|новость|привез|ему|посланец|Голосовова Теперь они быстро шли через тайгу, а Павлов все еще терялся в догадках, какую новость принес ему посланец Голосова. Nie mógł tylko zrozumieć, dlaczego ominął przystań, która leżała przy szlaku wiodącym w kierunku obozu. Не|мог|только|понять|почему|пропустил|пристань|которая|находилась|у|тропе|ведущей|в|направлении|лагеря Он только не мог понять, почему они миновали пристань, которая находилась у тропы, ведущей к лагерю. Dlaczego rozmowny i przyjacielski jeszcze przed godziną olbrzymi Brol zamilkł nagle i idąc z Tomkiem na przedzie, tylko przez ramię od czasu do czasu obrzucał go drwiącymi spojrzeniami? Почему|разговорчивый|и|дружелюбный|еще|перед|часом|огромный|Брол|замолчал|вдруг|и|идя|с||на|переднем плане|только|через|плечо|от|времени|до|времени|бросал|ему|насмешливыми|взглядами Почему разговорчивый и дружелюбный еще час назад гигант Брол вдруг замолчал и, идя с Томком впереди, время от времени бросал на него насмешливые взгляды через плечо? Jakieś złe przeczucia zaczynały ogarniać Rosjanina. Какие-то|плохие|предчувствия|начинали|охватывать|Русского Какие-то плохие предчувствия начали охватывать русского. To potężne Niemczysko coraz bardziej zdawało mu się znajome. Это|мощное|Немчизко|все|более|казалось|ему|себя|знакомым Этот мощный немец все больше казался ему знакомым. Gdzie i kiedy on już go spotkał? Где|и|когда|он|уже|его|встретил Где и когда он уже встречал его?

Bezgraniczne zdumienie agenta wkrótce przerodziło się w niepohamowaną wściekłość. Безграничное|удивление|агента|вскоре|переродилось|в||не сдерживаемую|ярость Безграничное удивление агента вскоре переросло в неудержимую ярость. Na chwilę zapomniał o przezorności. На|минуту|забыл|о|предусмотрительности На мгновение он забыл о предусмотрительности. Podbiegł do Smugi i krzyknął: Подбежал|к|Смуги|и|закричал Он подбежал к Смуге и закричал:

– Dosyć, zostaw go! Достаточно|оставь|его – Хватит, оставь его! – krótko rzucił Smuga. коротко|бросил|Смуга – коротко бросил Смуга.

Jakby w nagłym olśnieniu Pawłow spojrzał na Wilmowskiego, potem na bosmana i nareszcie rozpoznał swych starych wrogów. Как будто|в|внезапном|озарении|Павлов|посмотрел|на|Вилмовского|потом|на|боцмана|и|наконец|узнал|своих|старых|врагов Как будто в внезапном озарении Павлов посмотрел на Вилмовского, затем на боцмана и наконец узнал своих старых врагов. Teraz wszakże był już na tyle doświadczonym agentem tajnej policji, że pojął śmiertelne niebezpieczeństwo, w jakim się znalazł. Теперь||был|уже|на|столько|опытным|агентом|тайной|полиции|что|понял|смертельную|опасность|в|каком|себя|нашел Теперь он уже был достаточно опытным агентом тайной полиции, чтобы понять смертельную опасность, в которой он оказался. Jeżeli oni również go poznają, zginie niezawodnie! Если|они|тоже|его|узнают|погибнет|неизбежно ||||||безсумнівно Если они тоже его узнают, он непременно погибнет!

Pawłow, by zyskać na czasie, pocierał bolące ramię i uśmiechał się wymuszenie. Павлов|чтобы|выиграть|на||тер|больное|плечо|и|улыбался|себя|натянуто Павлов, чтобы выиграть время, тер плечо, которое болело, и натянуто улыбался. Nieznacznie obserwując przeciwników, dostrzegł wyraz ulgi na twarzy domniemanego geografa. Ненавязчиво|наблюдая|противников|заметил|выражение|облегчения|на|лице|предполагаемого|географа Незначительно наблюдая за противниками, он заметил выражение облегчения на лице предполагаемого географа.

– Brol, opróżnij kieszenie pana Pawłowa! Брол|опустоши|карманы|господина|Павлова – Брол, опустоши карманы господина Павлова!

– Nie macie prawa, to gwałt na osobie urzędowej – zaprotestował agent. Не|имеете||это|насилие|на|человеке|должностном|протестовал|агент – У вас нет права, это насилие над должностным лицом – протестовал агент. – Ciężko za to odpowiecie przed władzami! Тяжело|за|это|ответите|перед|властями – За это вы тяжело ответите перед властями!

– Nie groź – zgromił go Smuga. Не|угрожай|отругал|его|Смуга – Не угрожай – отругал его Смуга. – Zlecam panu Brolowi opiekę nad tobą. Я поручаю|вам|Бролу|заботу|над|тобой – Я поручаю господину Бролу заботу о тебе. Za najmniejszą próbę ucieczki lub zdradzenia nas otrzymasz pchnięcie nożem. За|наименьшую|попытку|побега|или|предательства|нас|получишь|удар|ножом За малейшую попытку побега или предательства ты получишь удар ножом. Zapewniam cię, że panu Brolowi nie zadrży ręka i niezawodnie trafi prosto w serce! Уверяю|тебя|что|господину|Бролю|не|дрогнет|рука|и|безошибочно|попадет|прямо|в|сердце |||||||||непохитно|||| Уверяю тебя, что рука господина Брола не дрогнет и точно попадет прямо в сердце!

SENT_CWT:AFkKFwvL=6.19 PAR_TRANS:gpt-4o-mini=4.12 ru:AFkKFwvL openai.2025-02-07 ai_request(all=200 err=0.00%) translation(all=160 err=0.00%) cwt(all=1855 err=0.65%)